آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

صفات خداوند دو قسم است: ذاتى و فعلى. مقصود از صفات ذاتى، آن است که ذات خداوند به آن متصّف مى شود، مثل این که خداوند، عالم و قادر است، و مقصود از صفات فعل، آن است که ذات خداوند به لحاظ صدور برخى کارها از او، مثل خالقیت، رازقیّت و ... ، و یا از صفاتى که از فعل الهى انتزاع مى گردد، و به آن صفات موصوف مى شود.

صفات خداوند دو قسم است: ذاتى و فعلى
مقصود از صفات ذاتى، آن است که ذات خداوند به آن متصّف مى شود، مثل این که خداوند، عالم و قادر است.
مقصود از صفات فعل، آن است که ذات خداوند به لحاظ صدور برخى کارها از او، مثل خالقیت، رازقیّت و امثال آن، از صفاتى که از فعل الهى انتزاع مى گردد، به آن صفات موصوف مى شود. به این عنوان که جهان را آفریده است، «خالق» است و به این سبب که به مردم روزى مى دهد «رازق» است.(1)