آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

ابن عساکر از ابى زبير نقل کرده، پيامبر(ص) به جابر فرمود: «براى  فرزندم حسين(ع)، فرزندى خواهد آمد که او را على نامند، و براى او فرزندى خواهد بود به نام محمّد، اى جابر هرگاه او را ديدى سلام مرا به او برسان و بدان که زندگى تو بعد از او کم است».

ابن عساکر شافعى دمشقى از ابى الزبیر نقل کرده که گفت: ما نزد جابر بن عبدالله بودیم، زمانى که چشمش نابینا و سنش بالا رفته بود. على بن الحسین(علیه السلام) همراه با فرزندش محمّد در حالى که کودکى بود وارد شد و بر جابر سلام کرد، و به فرزندش محمّد فرمود: برو نزد عمویت و بر او سلام کرده و سر او را ببوس. آن فرزند چنین کرد. جابر گفت: این چه کسى بود؟ حضرت على بن الحسین فرمود: محمّد فرزندم. جابر او را در بغل گرفت و گریست و گفت: اى محمّد! همانا رسول خدا تو را سلام مى رساند.

حضرت به جابر فرمود: خداوند امور تو را اصلاح کند، جریان چه بوده است؟ جابر گفت: نزد رسول خدا(صلى الله علیه وآله) بودم که حسین بن على بر او وارد شد، پیامبر(صلى الله علیه وآله) او را در بغل گرفته و بوسید و در کنار خود جاى داد. آن گاه فرمود: «یولد لابنى هذا ابن یقال له: علىّ، اذا کان یوم القیامة نادى مناد من بطنان العرش: لیقم سید العابدین. فیقوم هو. و یولد له محمّد، اذا رأیته یا جابر فاقرأ علیه السلام منّى و اعلم انّ بقاءک بعده قلیل»(1)؛ (براى این فرزندم (حسین(علیه السلام)) فرزندى خواهد آمد که او را على نامند. هرگاه روز قیامت فرا رسد، منادى از عرش صدا خواهد داد: سید عابدین بایستد. در آن هنگام او مى ایستد. و براى او فرزندى خواهد بود به نام محمّد، اى جابر هرگاه او را دیدى سلام مرا به او برسان و بدان که زندگى تو بعد از او کم است).

ابوالزبیر مى گوید: بعد از این واقعه جابر بیش از چند روزى زنده نماند تا این که از دنیا رحلت نمود.(2)