آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

ابن عساکر با ذکر فضیلت روزه در روز عید غدیر روایت کرده که آیه اکمال دین (آیه 3 سوره بقره) در حادثه غدیر و بعداز انتخاب علی به خلافت از سوی پیامبر(ص) نازل شده است. این حدیث نزد اهل سنت معتبر است و راویان سلسله سند آن گروهی از مهم ترین راویان و رجال معتبرترین نویسندگان کتب حدیثی هستند که به عنوان عالم، حسن العقیده، متقن، ثقه، راستگو، امین،در میان حدیث شناسان شناخته می شوند.

ابن عساکر، از ابو بکر بن مزرفى، از حسین بن مهتدى، از عمر بن احمد، از احمد بن عبد الله بن احمد، از على بن سعید رقّى، از ضمره، از ابن شوذب، از مطر ورّاق، از شهر بن حوشب از ابى هریره، نقل کرده که گفت: هر کس در روز هجدهم ذى حجّه روزه بگیرد، ثواب شصت ماه روزه بر او نوشته خواهد شد. و آن روز، روز غدیر خم است، زمانى که پیامبر(صلى الله علیه وآله) دست على بن ابى طالب(علیه السلام) را گرفت و فرمود: آیا من ولىّ مؤمنین نیستم؟ گفتند: آرى، اى رسول خدا! فرمود: هر که من مولاى اویم پس علىّ مولاى اوست. عمر بن خطاب گفت: مبارک باد، مبارک باد اى پسر ابو طالب! تو مولاى من و مولاى هر مسلمان شدى. آن گاه خداوند این آیه را نازل کرد: « أَلْیَوْمَ أَکْمَلْتُ لَکُمْ دِینَکُمْ...» (1)، (2).
این حدیث مطابق رأى اهل سنت معتبر است، که در اینجا به بررسى سند آن مى پردازیم:
ـ «ابو بکر بن مزرفى» (م 527); «ابن جوزى» مى گوید: «من از او حدیث شنیدم، مردى ثبت، عالم و حسن العقیده بود.»(3) و «ذهبى» نیز او را «ثقه و متقن» دانسته است.(4)
ـ «ابو الحسین بن مهتدى»، (م 465) «خطیب بغدادى» او را «ثقه»، و «سمعانى» او را «ثقه حجّت» معرفى کرده اند.(5)
ـ «عمر بن احمد»؛ او که همان «ابن شاهین» است (م 385)، خطیب بغدادى و «ابن ماکولا» او را «ثقه امین»، و «دارقطنى» و «ابو الولید باجى» و «ازهرى» او را «ثقه»، و ذهبى او را «شیخ، صدوق، حافظ» معرفى کرده اند.(6)
ـ «احمد بن عبدالله بن احمد» وى معروف به ابن النیرى و از مشایخ «واقدى» محسوب مى شود.
ـ «ضمرة بن ربیعه» (م 202) او از رجال «بخارى» در کتاب «الادب المفرد» و چهار صحیح دیگر از صحاح اهل سنّت است. عبد الله بن احمد از پدرش نقل کرده که او «صالح الحدیث» و از ثقات به حساب مى آید. «عثمان بن سعید دارمى»، از «یحیى بن معین» و «نسائى» توثیق او را نقل کرده، و «ابو حاتم» او را صالح، و «محمّد بن سعد» او را «ثقه، مأمون، خیّر» دانسته و گفته که افضل از او وجود ندارد.(7)
ـ «عبد الله بن شوذب» (م 156); او از رجال ابى داوود و «ترمذى» و «نسائى» و «ابن ماجه» است. ذهبى مى گوید: جماعتى او را توثیق کرده اند،(8) و «ابن حجر» او را «صدوق عابد» معرفى نموده است.(9) و از «سفیان» نقل کرده که ابن شوذب از ثقات مشایخ ما به حساب مى آید. و ابن معین و «ابن عمار» و نسائى نیز او را «ثقه» معرفى کرده است. و «ابن جبّان» نیز او را در جمله ثقات به حساب آورده است.(10)
ـ «مطر ورّاق» (م 129)؛ او از رجال بخارى و رجال مسلم و چهار نفر دیگر از صاحبان صحاح است.(11)
ـ «شهر بن حوشب» (م 112)؛ او از رجال بخارى درکتاب «الادب المفرد» و «مسلم» و چهار نفر دیگر از صاحبان صحاح به حساب مى آید و همین معنا در توثیق او نزد اهل سنّت کافى است.(12)
«ابن عساکر» این روایت را از طرق دیگرى نیز روایت کرده است(13).(14)