آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

حاکم نیشابوری، روایتی را نقل می کند که در آن به نزول آیه مودّت درباره امام علی(ع) و حضرت فاطمه(س) و حسنین(ع) تصریح می کند.

حاکم نیشابورى نقل کرده است که بعد از نزول آیه «قُلْ لا أَسْئَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْراً إِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبى»(1)؛ (بگو: من هیچگونه اجر و پاداشى از شما بر این دعوت در خواست نمى کنم جز دوست داشتن نزدیکانم(اهل بیتم)) عرض شد: اى رسول خدا! خویشاوندان نزدیک تو چه کسانى هستند که بر ما مودّت آن ها واجب است؟ حضرت فرمود: على و فاطمه و حسن و حسین(علیهم السلام).(2)
و نیز وى به سندش نقل مى کند: حسن بن على(علیهما السلام) بعد از شهادت على(علیه السلام) خطبه اى ایراد کرد. در آن خطبه حمد و ستایش خدا نمود. آن گاه فرمود: . . . من از اهل بیتى هستم که خداوند دوستى و مودّت آن ها را بر هر مسلمان واجب کرده است. خداوند تبارک و تعالى فرمود: «قُلْ لا أَسْئَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْراً إِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبى وَ مَنْ یَقْتَرِفْ حَسَنَةً نَزِدْ لَهُ فِیها حُسْناً»؛ (بگو: من هیچگونه اجر و پاداشى از شما بر این دعوت در خواست نمى کنم جز دوست داشتن نزدیکانم(اهل بیتم) و هرکس کار نیکى انجام دهد، بر نیکى اش مى افزاییم)، انجام حسنه مودّت ما اهل بیت است.»(3).(4)