آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

عمر درباره سارقى که یک دست و یک پایش قطع شده بود، حکم به قطع پاى دیگر او کرد. لکن امام علی(ع) این حکم را ناصحیح دانسته و حکم صحیح را با استدلال به قرآن بیان فرمود که:
«یک دست و یک پاى او قطع شده، و سزاوار نیست پاى دیگرش که با آن راه مى رود را نیز قطع کنید و او را بدون پا رها سازید اکنون وظیفه ، آن است که یا او را تعزیر کنید و یا به زندان بیندازید».
 

از عبدالرحمن بن عائذ نقل شده است: سارقى را که یک دست و یک پایش قطع شده بود نزد عمر آوردند وى دستور داد پاى او را قطع کنند. در این لحظه على(علیه السلام) فرمود: «خداى عزّوجلّ فرموده : «إِنَّمَا جَزَآؤُ الَّذِینَ یُحَارِبُونَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَ یَسْعَوْنَ فِى الاَْرْضِ فَساداً أن یُقَتَّلُوا أوْ یَصَلَّبُوا أَوْ تُقَطَّعَ أَیْدیهِم وَ أَرْجُلُهُم مِّنْ خِلاف....»(1)؛ (سزاى کسانى که با خدا و پیامبر او مى جنگند و در زمین به فساد مى کوشند جز این نیست که کشته شوند یا بر دار آویخته گردند یا دست و پایشان در خلاف جهت یکدیگر بریده شود...) . حال یک دست و یک پاى او قطع شده، و سزاوار نیست پاى دیگرش که با آن راه مى رود را نیز قطع کنید و او را بدون پا رها سازید اکنون وظیفه ، آن است که یا او را تعزیر کنید و یا به زندان بیندازید». و عمر او را به زندان انداخت(2)، (3)