آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

تعبیر به «لقاء اللّه» در قرآن، به معنى «حضور در صحنه قیامت» مى باشد، بدیهى است منظور از ملاقات خداوند، ملاقات حسى نیست، زیرا خدا جسم نیست که با چشم ظاهر دیده شود، بلکه منظور، مشاهده آثار قدرت او در قیامت است. هم چنین گروهى از مفسران گفته اند «لقاء اللّه» یک نوع شهود باطنى است که بر اثر تقوا و تهذیب نفس در این دنیا براى گروهى پیدا می شود. اما شهود باطنى در قیامت، براى همگان پیدا مى شود؛ چرا که آثار عظمت و قدرت خدا در آنجا آن چنان آشکار است که هر کوردلى ایمان قطعى پیدا مى کند.

تعبیر به «لقاء اللّه» در قرآن مجید کراراً آمده است، و همه به معنى «حضور در صحنه قیامت» مى باشد، بدیهى است منظور از «لقاء» و ملاقات خداوند ملاقات حسى، مانند ملاقات افراد بشر با یکدیگر نیست، چه این که خداوند نه جسم است و نه رنگ و مکان دارد که با چشم ظاهر دیده شود، بلکه منظور، یا مشاهده آثار قدرت او در صحنه قیامت، پاداش هاو کیفرها و نعمت ها و عذاب هاى او است، چنان که گروهى از مفسران گفته اند.
یا به معنى یک نوع شهود باطنى و قلبى است؛ زیرا انسان گاه به جائى مى رسد که گوئى خدا را با چشم دل در برابر خود مشاهده مى کند، به طورى که هیچ گونه شک و تردیدى براى او باقى نمى ماند.
این حالت، ممکن است بر اثر پاکى، تقوا، عبادت و تهذیب نفس در این دنیا براى گروهى پیدا شود، چنان که در «نهج البلاغه» مى خوانیم: یکى از دوستان دانشمند على(علیه السلام) به نام «ذعلب یمانى» از امام(علیه السلام) پرسید: «هَلْ رَأَیْتَ رَبَّکَ»؛ (آیا خداى خود را دیده اى)؟!
امام(علیه السلام) فرمود: «أَ فَأَعْبُدُ ما لا أَرَى»؛ (آیا خدائى را که نبینم پرستش کنم)؟!
و هنگامى که او توضیح بیشتر خواست امام اضافه کرد:
«لاتُدْرِکُهُ الْعُیُونُ بِمُشاهَدَةِ الْعِیانِ وَ لکِنْ تُدْرِکُهُ الْقُلُوبُ بِحَقائِقِ الإِیمانِ»؛ (چشم هاى ظاهر هرگز او را مشاهده نکنند، بلکه قلب ها به وسیله نور ایمان او را درک مى نمایند).(1)
این حالت شهود باطنى در قیامت، براى همگان پیدا مى شود؛ چرا که آثار عظمت و قدرت خدا در آنجا آن چنان آشکار است که هر کوردلى هم ایمان قطعى پیدا مى کند.(2)