آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

چهار کتاب آغازین عهد جدید، «انجیل» خوانده می شوند. واژه انجیل برگفته از واژه ای یونانی به معنای«مژده» است. انجیلهای چهارگانه عبارتند از: انجیل متی، انجیل مرقُس، انجیل لوقا، انجیل یوحنّا. هر یک از این انجیلها مشتمل بر سخنانی از عیسی(ع) و گزارشهایی از زندگی و کارهای اوست که عیناً در اناجیل دیگر یافت می شود به علاوه برداشتهایی درباره زندگی عیسی(ع) که در سه انجیل دیگر دیده نمی شود. نخستین انجیل نوشته مرقُس یکی از یاران پطرس بود که کتابش را حدود سال 60 میلادی به تحریر در آورد.

چهار کتاب آغازین عهد جدید «انجیل» خوانده می شوند. واژه «انجیل» برگفته از واژه یونانی euangelion به معنای «مژده» است. انجیل گونه ای از ادبیات الهامی است که به مسیحیت اختصاص دارد. هر یک از اناجیل (انجیل متی، انجیل مرقس، انجیل لوقا، انجیل یوحنّا) در اصل، ایمان به مسیح برخاسته از مردگان را اعلام می کند. همچنین هریک از اناجیل معنی و مفهوم زندگانی عیسی را برای مسیحیان توضیح می دهد. عیسی (علیه السلام) در اناجیل به شرح زیر معرفی شده است:
1_ تحقق اشتیاق عهد عتیق به آمدن مسیح موعود؛
2_ وحی خدا؛
3_ دلیل و شاهدی برای این حقیقت که خدا، هم می خواهد و هم می تواند بشر را نجات دهد؛
4_ بنیانگذار جامعه پیروان به نام «کلیسا» است که موظف به دنبال کردن راه و برنامه عیسی (علیه السلام) در طول تاریخ است.
پیش از نوشته شدن اناجیل، یک سنت شفاهی وجود داشت. عیسی (علیه السلام) به عقیده ی مسیحیان در حدود سال 30 وفات یافت و کسانی که از او پیروی کرده، وی را شناخته، کارهایش را دیده و سخنانش را شنیده بودند، خاطرات خویش از او را در حافظه نگه می داشتند. هنگامی که مسیحیان نخستین برای عبادت گرد می آمدند، آن خاطرات نقل می شد. اندک اندک این منقولات شکل مشخصی یافت و بر حجم آنها افزوده شد.
نخستین فرد از پیروان عیسی (علیه السلام) که آن مطالب را به شکل یک انجیل نگاشت، مرقُس یکی از یاران پطرس بود که کتابش را حدود سال 60 میلادی به تحریر در آورد.(1)
رابطه انجیلها با یکدیگر قابل توجه است. هر یک از انجیلها مشتمل بر سخنانی از عیسی (علیه السلام) و گزارشهایی از زندگی و کارهای او ست که عیناً در اناجیل دیگر یافت می شود. علاوه بر این، برداشتهایی هم در هر یک از اناجیل درباره ی زندگی عیسی (علیه السلام) وجود دارد که در سه انجیل دیگر دیده نمی شود. علت امر آن است که هر یک از مؤلفان اناجیل (که «انجیل نگار» نامیده می شوند) بر جوانب خاصی از زندگی و پیام عیسی (علیه السلام) تمرکز یافته و آن را با اوضاع و احوال قومی که آن انجیل خاص برای آنان تألیف شده، تطبیق داده است. بر این اساس، انجیل نگاران نخستین علمای الهیات در جامعه ی مسیحیت هستند. با آنکه هر یک از انجیها به شیوه ی خاصی نوشته شده و با سه انجیل دیگر اختلاف دارد، مسیحیان در مطالب مربوط به مسیح در اناجیل هیچ تناقضی نمی بینند و همه ی اناجیل را در درجه ی یکسانی از اهمیت قرار می دهند.(2)