آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

خداوند در آیه 6 سوره نساء می فرماید: یتیمان را آزمایش کنید و اگر به رشد کافى براى اداره اموال خود رسیده بودند، ثروت آنان را بازگردانید، و سرپرستان ایتام در برابر زحماتى که به خاطر حفظ اموال یتیم متحمل مى شوند، اگر متمکّن هستند در برابر زحمات خود، از اموال یتیمان استفاده نکنند و اما در صورت فقر، با رعایت عدالت و انصاف، تنها حق الزحمه خود را از اموال آنان بردارد.

پاسخ این سؤال در آیه 6 سوره «نساء» آمده است. در آیه فوق مى خوانیم: (یتیمان را بیازمائید تا هنگامى که به حد بلوغ برسند)؛ «وَ ابْتَلُوا الْیَتامى حَتّى إِذا بَلَغُوا النِّکاح».
(اگر در این موقع در آنها رشد کافى براى اداره اموال خود یافتید، ثروت آنها را به آنها بازگردانید)؛ «فَإِنْ آنَسْتُمْ مِنْهُمْ رُشْداً فَادْفَعُوا إِلَیْهِمْ أَمْوالَهُم».
سپس بار دیگر به سرپرستان تأکید مى کند: (به هیچ عنوانى اموال یتیمان را حیف و میل نکنید، و پیش از آن که بزرگ شوند سرمایه آنها را از بین نبرید)؛ «وَ لا تَأْکُلُوها إِسْرافاً وَ بِداراً أَنْ یَکْبَرُوا».
و دیگر این که: سرپرستان ایتام اگر متمکن و ثروتمندند نباید به هیچ عنوانى از اموال ایتام استفاده کنند و اگر فقیر و نادار باشند، تنها مى توانند (در برابر زحماتى که به خاطر حفظ اموال یتیم متحمل مى شوند) با رعایت عدالت و انصاف، حق الزحمه خود را از اموال آنها بردارند، لذا مى فرماید: (هر کس که بى نیاز است از برداشت حق الزحمه خوددارى کند و آن کس که نیازمند است به طور شایسته از آن بخورد)؛ «وَ مَنْ کانَ غَنِیّاً فَلْیَسْتَعْفِفْ وَ مَنْ کانَ فَقیراً فَلْیَأْکُلْ بِالْمَعْرُوف».
در این زمینه، روایاتى نیز وارد شده و مضمون آیه را چنان که گفته شد، توضیح داده است، از جمله در روایتى از امام صادق(علیه السلام) مى خوانیم:
«فَذلِکَ رَجُلٌ یَحْبِسُ نَفْسَهُ عَنِ الْمَعِیْشَةِ فَلا بَأْسَ أَنْ یَأْکُلَ بِالْمَعْرُوفِ اِذا کانَ یُصْلِحُ لَهُمْ فَاِنْ کانَ الْمالُ قَلِیْلاً فَلا یَأْکُلْ مِنْهُ شَیْئاً»؛ (منظور کسى است که سرپرستى مال یتیم، او را از رسیدگى به زندگى خویش باز داشته، در این صورت مى تواند به اندازه مناسب و شایسته از مال یتیم استفاده کند، و این در صورتى است که به صلاح یتیم باشد، اما اگر ثروت یتیم کم باشد [و طبعاً سرپرستى آن، نیز وقت زیادى را اشغال نمى کند] در این صورت چیزى از مال یتیم برندارد). (1)
آن گاه به آخرین حکم درباره اولیاء ایتام، اشاره کرده، مى فرماید: (هنگامى که مى خواهید اموال آنها را به دست آنها بسپارید گواه بگیرید)؛ «فَإِذا دَفَعْتُمْ إِلَیْهِمْ أَمْوالَهُمْ فَأَشْهِدُوا عَلَیْهِم» تا جاى اتهام و نزاع و گفتگو باقى نماند.
و در پایان آیه توجه مى دهد: بدانید که حساب کننده واقعى خدا است و مهم تر از هر چیز این است که حساب شما نزد او روشن باشد، او است که اگر خیانتى از شما سرزند و بر گواهان مخفى ماند به حساب آن رسیدگى خواهد کرد، مى فرماید: (خداوند براى محاسبه کافى است)؛ «وَ کَفى بِاللّهِ حَسیبا». (2)