آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

در روايات نسبت به يتيمان و كودكان بى سرپرست سفارش شده، از جمله پیامبر(ص) می فرماید: «من و كسى كه سرپرستى يتيمى را بر عهده بگيرد و مخارجش را تأمين نمايد، در بهشت همچون دو انگشت ابهام و اشاره در كنار هم هستيم». در واقع سرپرستان ايتام آنقدر محترم و مقرب اند كه در بهشت كنار پیامبر(ص) هستند. هم چنین امام علی(ع) در وصیت خود به فرزندانشان می فرمایند: «خدا را! خدا را! در مورد يتيمان، نكند آنها گاه سير و گاه گرسنه بمانند. نكند آنها در حضور شما بر اثر عدم رسيدگى از بين بروند».

روايات اسلامى سرشار از سفارشات مختلف نسبت به يتيمان و كودكان بى سرپرست است، كه نمونه هايى از آن ذكر مى شود:
1. پيامبر گرامى اسلام حضرت محمّد(صلى الله عليه وآله) فرمودند: «مَنْ كَفَّلَ يَتيماً وَ كَفَّلَ نَفَقَتَهُ كُنْتُ اَنَا وَ هُوَ فِى الْجَنَّةِ كَهاتَيْن»(1)؛ (من و كسى كه سرپرستى يتيمى را بر عهده بگيرد و مخارجش را تأمين نمايد، در بهشت همچون دو انگشت ابهام و اشاره در كنار هم هستيم). بسيارى از انسانها ممكن است بر اثر اعمال صالح و شايسته اى كه در دنيا داشته اند بهشتى شوند، امّا هر شخص بهشتى، سعادت همجوارى حضرت رسول(صلى الله عليه وآله) را نخواهد داشت. ولى سرپرست ها و كفالت كنندگان يتيمان آنقدر محترم و مقرّبند كه در بهشت در كنار حضرت رسول(صلى الله عليه وآله) هستند و چه افتخارى از اين بالاتر؟!
2. حضرت على(عليه السلام) پس از آن كه فرق مباركش با شمشير زهرآلود پست ترين انسان ها شكافته شد، و در بستر شهادت قرار گرفت، سفارشاتى به امام حسن و امام حسين(عليهما السلام) و ديگر فرزندان و تمام خاندان و كسانى كه وصيّت نامه اش را مى خوانند كرد، كه بخشى از اين وصايا با جمله «اللّه اللّه» شروع شده، و اوّلين سفارش آن در مورد يتيمان است. سپس در مورد «همسايگان»، «قرآن»، «نماز»، «كعبه» و «جهاد» سفارش مى فرمايد. به سفارش آن حضرت در مورد ايتام توجّه كنيد: «اَللّهَ اَللّهَ فِى الاَيْتامِ، فَلا تَغْبُوا اَفْواهَهُمْ، وَ لا يُضَيَّعُوا بِحَضْرَتِكُم»(2)؛ (خدا را! خدا را! در مورد يتيمان، نكند آنها گاه سير و گاه گرسنه بمانند. نكند آنها در حضور شما بر اثر عدم رسيدگى از بين بروند!).
3. در روايت ديگرى از حضرت رسول(صلى الله عليه وآله) مى خوانيم: «اِنَّ فِى الْجَنَّةِ داراً يُقالُ لَهُ دارُ الْفَرَحِ لا يَدْخُلُهُ اِلاّ مَنْ فَرَّحَ يَتامَى الْمُؤْمِنينَ»(3)؛ (در بهشت قصرى وجود دارد كه نام آن قصر شادى است، تنها كسانى كه در دنيا ايتام مؤمنين را خوشحال كرده اند حق ورود به آن قصر را دارند).(4)