آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

امام حسین(ع) پس از آن که از ثابت قدمی یارانش مطمئن گشت، فرمود: »هر کس زنى به همراه دارد، وى را به قبیله بنى اسد -که عموزادگان هستند- بسپارد». على بن مظاهر - یکى از یاران امام(ع) - برخاست و عرض کرد: سرورم براى چه؟ امام(ع) فرمود: «بعد از شهادت من، زنانم اسیر مى شوند و من از اسیرى زنانتان بیمناکم».

امام حسین(علیه السلام) پس از آن که از ثابت قدمی یارانش مطمئن گشت فرمود:  «اَلا وَ مَنْ کانَ فِی رَحْلِهِ اِمْرَأَةٌ فَلْیَنْصَرِفْ بِها إِلى بَنی أَسَد»؛ (هر کس زنى به همراه دارد، وى را به قبیله بنى اسد بسپارد).

على بن مظاهر - یکى از یاران امام(علیه السلام) - برخاست و عرض کرد: سرورم براى چه؟
امام(علیه السلام) فرمود: «إِنَّ نِسائی تُسْبى بَعْدَ قَتْلی وَ أَخافُ عَلى نِسائِکُمْ مِنَ السَّبی»؛ (بعد از شهادت من، زنانم اسیر مى شوند و من از اسیرى زنانتان بیمناکم!).
على بن مظاهر به خیمه اش برگشت. همسرش به احترام برخاست و تبسّم کنان به استقبالش شتافت، على بن مظاهر گفت: مرا واگذار! الان چه وقت تبسّم است؟ گفت: اى فرزند مظاهر، من خطبه فرزند فاطمه(علیها السلام) را شنیدم ولى در پایان آن صداى همهمه نگذاشت که بفهمم امام(علیه السلام) چه مى فرماید. على بن مظاهر گفت: همسرم، امام(علیه السلام) به ما دستور داد: «هر کس همسرش همراه اوست وى را نزد عمو زادگانش (قبیله بنى اسد) برگرداند چون من فردا شهید مى شوم و زنانم اسیر مى گردند».
زن گفت: مى خواهى چه کنى؟
پاسخ داد: برخیز تا تو را به نزد عموزادگانت ببرم.
زن برخاست و سرش را به عمود خیمه کوبید و گفت: به خدا سوگند! تو با من منصفانه رفتار نکردى، آیا تو مى پسندى که دختران رسول خدا(صلى الله علیه وآله) اسیر شوند و من در امان باشم، چادر از سر زینب(علیها السلام) بردارند و من پوشیده بمانم! آیا تو مى پسندى گوشواره هاى دختران زهرا(علیها السلام) را بربایند و گوشواره هاى من زینت گوشم باشند؟
آیا مى پسندى که تو نزد رسول خدا(صلى الله علیه وآله) رو سفید باشى و من نزد فاطمه زهرا(علیها السلام) رو سیاه؟!
به خدا سوگند شما مردان را یارى مى کنید و ما زنان را.
پس على بن مظاهر گریان به نزد امام(علیه السلام) برگشت، امام به وى فرمود: «چرا گریه مى کنى؟».
عرض کرد: سرورم! همسرم جز یارى شما را قبول نمى کند.
امام(علیه السلام) گریست و فرمود: «جُزِیْتُمْ مِنّا خَیْراً»؛ (خداوند به شما از جانب ما جزاى خیر دهد).(1)
آیا تاریخ جهان همانند این ایثار و فداکارى به خاطر دارد؟
آیا این گونه اخلاص و از خودگذشتگى و شهامتِ آمیخته با معنویّت و ایمان، در هیچ گروهى نسبت به پیشوایش دیده شده است؟!
نه تنها بستگان و خویشان که یاران و دوستان و همرزمان، همه پرورش یافته یک مکتبند و شاگردان یک آموزگار.
نه تنها مردان، که زنان هم همان روحیّه فداکارى را دارند، گویى همه از یک پستان شیر نوشیده اند؟
وه! چه زیبا و باشکوه است سخن همسر على بن مظاهر که به شوهرش مى گوید:
«آیا مى پسندى تو در قیامت در برابر رسول خدا(صلى الله علیه وآله) رو سفید باشى و من در پیش زهرا(علیها السلام) رو سیاه».
آرى این است جالب ترین صحنه هاى ایثار!(2)