آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

اديان الهى به هنگام نزول و در ابتدا بسیار پاک و جان پرورند، اما به تدریج و با وارد شدن خرافات از طرف اشخاص مغرض، به انحراف کشیده می شوند و تاثیر تربیتی خود را از دست می دهند. به همین خاطر همیشه باید رهبری معصوم به عنوان پاسدار حریم دین در جامعه وجود داشته باشد تا مردم را از انحراف و افکار التقاطی حفظ کند. حضرت علی(ع) نیز در نهج البلاغه می فرماید: هرگز روى زمين از قيام كننده به حجّت الهى خالى نمى گردد، خواه ظاهر و آشكار باشد، و پنهان، تا دلائل الهى و نشانه هاى روشن او باطل نگردد.

مى دانيم اديان الهى به هنگام نزول بر قلب پيامبران مانند قطره هاى آب باران شفاف و زلال و حياتبخش و جان پرورند؛ امّا هنگامى كه وارد محيطهاى آلوده و مغزهاى ناتوان يا ناپاك مى شوند تدريجاً آلوده مى گردند، و خرافات و موهومات بر آن مى فزايند، تا آن شفافيت و ظرافت روز اوّل را از دست دهد، در اين حال نه جاذبه اى دارد، و نه تأثير تربيتى چندانى، نه تشنه كامان را سيراب مى كند، و نه شكوفه و گل فضيلتى را مى روياند.
اين جاست كه هميشه بايد پيشوايى معصوم به عنوان پاسدارى از اصالت مكتب، و خالص بودن برنامه هاى دينى در كنار آن باشد تا از كجى ها و انحرافات و افكار التقاطى و نظرات نادرست و بيگانه و موهومات و خرافات، جلوگيرى كند؛ كه اگر مذهب و آيين بدون وجود چنين رهبرى باشد در مدت بسيار كوتاهى اصالت و خلوص خود را از دست خواهد داد.
به همين دليل على(عليه السلام) در يكى از سخنان خود در نهج البلاغه مى فرمايد: «الَّلهُمَّ بَلَى، لا تَخلُو الارضُ مِن قَائِمٍ للَّهِ بِحُجَّهٍ، اِمّا ظَاهِراً مَشهوراً، اَو خَائِفَاً مَغمُوراً لِئَلا تَبطُلَ حججُ اللَّهِ و بَيِّنَاتُه»؛ (آرى، هرگز روى زمين از قيام كننده به حجّت الهى خالى نمى گردد، خواه ظاهر و آشكار باشد، و يا ترسان و پنهان، تا دلائل الهى و نشانه هاى روشن او باطل نگردد).(1) ایشان در جای دیگری می فرمایند: همواره باید حجتی در روی زمین باشد که بندگانت به سوی دین تو رهنمون شوند.(2)
در حقيقت قلب امام(عليه السلام) از اين نظر همانند صندوق هاى مطمئنى است كه اسناد گران بها را هميشه در آن مى گذارند، تا از دستبرد دزدان و حوادث ديگر مصون و محفوظ بماند، و اين يكى ديگر از فلسفه هاى وجود امام(عليه السلام) است و اختصاص به گذشته نداشته بلکه برای آیندگان بیشتر احساس نیاز می شود.(3)
احكام و قوانينى كه از جانب پروردگار براى هدايت انسان ها فرستاده شده، در صورتى از تغيير و تحريف مصون مى ماند كه حافظ آنها كسى باشد كه سهو و فراموشى در او راه نداشته و از گناه، معصوم و در امان باشد و بدون وجود امام معصوم، چنين موضوعى تحقق پيدا نمى كند؛ زيرا امكان ارتكاب خطا در هر يك از افراد ملّت وجود دارد و مجموع ملّت نيز جز آحاد و افراد، وجودى ندارد. بنابراين، وقتى هر فردى از آنان غير معصوم شد، مجموع هم غير معصوم خواهد بود. امام رضا(عليه السلام) درباره ضرورت وجود امام معصوم فرمود: «چون براى مردم قوانين و دستورات معيّنى تعيين شده و مأمورند از حدود شرعى تجاوز نكنند، اين موضوع امكان ندارد مگر اينكه شخص امينى بر آنان، گمارده شود ... اگر خداوند، امامى استوار، امين، حافظ و نگاهدار (دين و اسرار الهى) براى مردم قرارندهد، به طور قطع، شريعت كهنه مى شود و دين از بين مى رود و سنّت پيامبر و احكام الهى، دگرگون مى شود، بدعت گزاران بر آن مى افزايند و ملحدان از آن مى كاهند و كار را بر مسلمانان مشتبه مى سازند».(4)
امام صادق(عليه السلام) نیز می فرمایند: همانا زمین در هیچ حالی از امام خالی نگردد برای آنکه اگر مؤمنین چیزی در اصول یا فروع دین افزودند آنها را برگردانند و اگر چیزی را کم کردند برای آنها تکمیل کند.(5)