امام علی(ع) در «نهج البلاغه» مى فرمايد: «زاد و توشه برگيريد كه بهترين زاد و توشه تقواست. با اعمال نيك، بر مرگ پيشی گيريد! [و قبل از آنكه مرگ فرصت را بگيرد ذخاير بزرگى از اعمال نيك فراهم سازيد] با چيزى كه از دستان مى رود چيزى را كه براى شما جاودان مى ماند، خريدارى كنيد و [از دنيا] كوچ كنيد! كه به شدّت براى كوچ دادن شما، اقدام شده است. آماده مرگ باشيد كه بر شما سايه افكنده است و از كسانى باشيد كه آنها را بانگ زدند و بيدار شدند و دانستند كه دنيا سراى ابدى نيست؛ لذا آن را با سراى آخرت مبادله كردند».

راه طولانی و پر فراز و نشیب حرکت انسان به سوی خدا و کمال مطلق، بدون رهبری پیشوایی معصوم به سرانجام نمی رسد. مجهز شدن انسان از طرف خداوند به وسایلی چون عقل، وجدان و کتابهای آسمانی، تضمین بخش عدم انحراف آدمی در پیمودن مسیر کمال نیست و این حضور امام است که تهدیدها را تا حدود زیادی کم می کند. اين همان چيزى است كه در كتب اعتقادى از آن به «قاعده لطف» تعبير مى كنند. یعنی نیازمند بودن انسان هنگام حرکت در مسیر کمال به انسان کامل و هدایت شده ای که بتواند دست او را بگیرد و به سرمنزل مقصود برساند.