آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

از جمله اشکالات مسأله «شَقُّ الْقَمَر»، اين است كه اين امر عظیم، بايد در تواريخ جهان ثبت می گردید. اولا: ماه همواره در نيمى از كره زمين قابل رؤيت است و در نيمى از همين نيم كره نيز اكثريت قريب به اتفاق مردم خوابند زيرا بعد از نيمه شب است؛ پس تنها يك چهارم مردم جهان مى توانستند از چنين حادثه اى باخبر شوند. با در نظر گرفتن ابرى بودن قسمتهایی از آسمان و اینکه این مطلب از حوادثی نبوده که جلب توجه کند و اینکه وسائل ثبت در تاريخ و نشر آن در آن زمان ها محدود بوده، این مسئله توجیه پذیر است.

از جمله ايرادهايى كه بعضى از ناآگاهان به مسأله شَقُّ الْقَمَر دارند اين است كه اين امر، با آن همه اهميتى كه دارد بايد در تواريخ جهان ثبت گردد، در حالى كه چنين نيست و ما اثرى از آن در تواريخ نمى بينيم.
ولى براى اين كه روشن شود اين ايراد تا چه حد قابل اهميت است بايد تجزيه و تحليلى روى جهات مختلف اين مسأله صورت گيرد:
1. بايد توجه داشت كه ماه همواره در نيمى از كره زمين قابل رؤيت است نه در تمام آن؛ بنابراين نيمى از مردم روى زمين از اين حساب خارج اند.
2. در نيمى از همين نيم كره نيز اكثريت قريب به اتفاق مردم در خوابند، زيرا بعد از نيمه شب است؛ به اين ترتيب تنها يك چهارم مردم جهان مى توانند از چنين حادثه اى باخبر شوند.
3. در بخش قابل رؤيت نيز هيچ مانعى ندارد كه قسمت هاى قابل توجهى از آسمان ابرى و چهره ماه با ابر پوشيده شده باشد.
4. حوادث آسمانى در صورتى جلب توجه افراد مى كند كه يا مانند صاعقه ها توأم با سر و صداى شديد باشد، يا مانند خسوف و كسوف كلى، نور بطور كامل قطع شود آن هم براى يك مدت نسبتاً طولانى.
به همين دليل در خسوف هاى جزئى و ماه گرفتگى هاى مختصر اگر قبلا از طرف منجمين اعلام نشود كمتر كسى با خبر مى گردد، و حتى گاه بسيارى از مردم از خسوف كلى نيز بى خبر مى مانند.
تنها دانشمندانى كه اجرام آسمانى و ماه را رصد مى كنند و يا كسانى كه تصادفاً چشم آنها به آسمان بيفتد ممكن است از چنين جريانى باخبر شوند و عده اى ديگر را نيز باخبر سازند.
بنابراين چنين حادثه كوتاه مدتى آن طور كه ابتدا تصور مى شود مايه جلب توجه عمومى مردم جهان نيست؛ مخصوصاً مردم آن زمان كه اصولا براى اجرام آسمانى اهميت كمترى قائل بودند.
5. به علاوه وسائل ثبت مطالب در تاريخ و نشر آن در آن زمان ها محدود بود و حتى افراد باسواد بسيار كم بودند و كتاب ها همه خطى بود.
مثل امروز نبود كه حوادث مهم، برق آسا به وسيله راديوها و تلويزيون ها و مطبوعات در سراسر جهان نشر شود؛ و در همه تواريخ ثبت گردد.
با توجه به اين جهات هرگز نمى توان از عدم ذكر اين حادثه در غير تواريخ اسلامى تعجب كرد و آن را دليل بر نفى آن گرفت.(1)