آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

قرآن مجید در سوره مؤمن در بیان عظمت مساله خلقت آسمانها و زمین، بیشتر مردم را بی اطلاع از آن می داند. امروزه دانش بشر به این نتیجه رسیده است که آنچه با پیشرفته ترین تلسکوپ ها در فضا رصد کرده گوشه بسیار کوچکی از عظمت فضا است و لایه ها و اعماق بسیار زیاد و ناشناخته ای از این عظمت بر بشر مخفی مانده است. وسعت آسمان ها آنچنان است كه اگر با سرعت نور- سيصد هزار كيلومتر در ثانیه – در آسمان سیر کنیم، میلیاردها سال نوری زمان لازم است تا همین بخش شناخته شده آسمان را طی کنیم.

در آيه 57 سوره مؤمن مى خوانيم: «لَخَلْقُ السَّماوَاتِ وَالاَْرْضِ أَكْبَرُ مِنْ خَلْقِ النَّاسِ وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لاَ يَعْلَمُونَ»؛ (آفرينش آسمان ها و زمين، از آفرينش انسان ها عظيم تر است، ولى بيشتر مردم نمى دانند).
درست است كه غالب مفسران اين آيه را پاسخى به مجادله مشركان در مورد معاد دانسته اند(1)، يعنى شما درباره بازگشت مجدد انسان اظهار ترديد مى كنيد، در حالى كه آفرينش انسان ها بالاتر از آفرينش آسمان ها و زمين نيست؛ بلكه آفرينش آسمان ها و زمين، از آن برتر و بالاتر است.
ولى جمله: «وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لاَ يَعْلَمُونَ» اشاره به اين حقيقت است كه عظمت آسمان ها، براى اكثريت مردم، ناشناخته بوده است.
علم و دانش امروز با اين كه اسرار فوق العاده و بسيار مهمى از وجود انسان ها كشف كرده كه يك هزارم آن در گذشته نيز شناخته شده نبود؛ با اين حال اكتشافاتى كه در مورد عظمت آسمان ها شده، نشان مى دهد كه خلقت آسمان ها و زمين به مراتب از خلقت انسان ها با تمام عجايبى كه دارند برتر و بالاتر است.
جديدترين اطلاعات دانشمندان در زمينه آسمان ها مخصوصاً كهكشان ها به ما مى گويد: تاكنون به وسيله دوربين هاى عظيم نجومى، بيش از يك ميليارد كهكشان در آسمان ها كشف شده، كه يكى از آنها كهكشان راه شيرى نام دارد و منظومه شمسى ما جزء ناچيزى از آن به شمار مى رود؛ زيرا تنها در اين كهكشان ما بيش از يكصد ميليارد ستاره وجود دارد كه خورشيد با آن عظمتش يكى از ستارگان متوسط در ميان اين خيل عظيم ستارگان است.
وسعت آسمان ها آنچنان است كه نه تنها پيمودن آن با وسائل ساخته دست بشر غير ممكن به نظر مى رسد؛ بلكه اگر بر بال و پر ذرات نور ـ كه آن قدر سريع حركت مى كنند كه سرعت آنها در يك ثانيه به سيصد هزار كيلومتر مى رسد ـ سوار شويم و راهى آسمان ها گرديم، باز ميلياردها سال نورى طول مى كشد تا بتوانيم بخش شناخته شده اين جهان را سير كنيم.
با توجّه به اين كه هر قدر تلسكوپ ها و دوربين هاى عظيم نجومى بزرگ تر و دقيق تر مى شود؛ جهان هاى تازه اى براى ما كشف مى گردد. معلوم نيست كه در ماوراى آنچه ما مى بينيم و مى شناسيم، چه عوالمى وجود دارد و اى بسا آنچه با عظيم ترين تلسكوپ ها ديده مى شود، فقط گوشه كوچك و ناچيزى از اين جهان پهناور باشد. يكى از دانشمندان در همين زمينه مى گويد: تمام اين دنياى عظيم را كه ما مى بينيم جز ذره كوچك و عظيم بى مقدارى، از يك دنياى عظيم تر نيست.(2)
اينجا است كه به عمق آيه فوق پى مى بريم كه مى گويد: آفرينش آسمان ها و زمين مسلماً از آفرينش انسان ها بزرگتر است، ولى اكثر مردم نمى دانند.
آيا بيان چنين مطالبى در عصر نزول قرآن، آن هم در نقطه اى كه از عقب مانده ترين نقاط جهان بود، به وسيله يك فرد درس نخوانده، معجزه محسوب نمى شود؟(3)