آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

هر کس سوره اعراف را در هر ماه بخواند در روز قیامت، از کسانى خواهد بود که نه ترسى بر آنهاست و نه غمى دارند و اگر در هر جمعه بخواند، در روز قیامت از کسانى مى باشد که بدون حساب به بهشت مى رود.  آیات محکمه این سوره در روز رستاخیز در پیشگاه خدا براى کسانى که آنها را خوانده اند گواهى مى دهند. البته این مقام ها، مخصوص کسانى است که تقوا داشته باشند و در مسیر اصلاح گام بردارند.

در تفسیر «عیاشى» از امام صادق(علیه السلام) نقل شده که فرمود: هر کس سوره اعراف را در هر ماه بخواند در روز قیامت، از کسانى خواهد بود که نه ترسى بر آنها است و نه غمى دارند؛ «منَ الَّذِیْنَ لا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَ لاْ هُمْ یَحْزَنُون».
«و اگر در هر جمعه بخواند، در روز قیامت از کسانى مى باشد که بدون حساب به بهشت مى رود».
و نیز فرمود: «در این سوره آیات محکمه اى است، قرائت و تلاوت و قیام به آنها را فراموش نکنید زیرا اینها روز رستاخیز در پیشگاه خدا براى کسانى که آنها را خوانده اند گواهى مى دهند». (1)
نکته اى که از روایت فوق به خوبى استفاده مى شود، این است: روایاتى که درباره فضیلت سوره ها آمده است به این معنى نیست که تنها قرائت این سوره ها داراى آن همه نتایج و ثمرات بزرگ است.
بلکه آنچه به این خواندن ارزش نهائى مى بخشد همان ایمان به مفاد آنها و سپس عمل کردن بر طبق آن است.
لذا در روایت فوق مى خوانیم: «قِرائَتُها وَ تِلاوَتُها وَ الْقِیامُ بِه».
و نیز در همین روایت مى خوانیم: کسى که این سوره را بخواند، در قیامت مصداق «الَّذِیْنَ لا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَ لاْ هُمْ یَحْزَنُون» است و این در حقیقت اشاره لطیفى به آیه 35 همین سوره است که مى فرماید: «فَمَنِ اتَّقى وَ أَصْلَحَ فَلا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَ لا هُمْ یَحْزَنُونَ»؛ (آنها که تقوا پیشه کنند و [خویش و جامعه را] اصلاح نمایند، نه ترسى خواهند داشت و نه غمى).
همان گونه که ملاحظه مى کنید، این مقام، مخصوص کسانى است که تقوا داشته باشند و در مسیر اصلاح گام بردارند.
به علاوه اصولاً قرآن کتاب «عقیده» و «عمل» است، و قرائت و تلاوت مقدمه اى بر این موضوع محسوب مى شود.
«راغب» در کتاب «مفردات»، در ذیل ماده «تلاوت» مى گوید: مراد ازَ«یتْلُونَهُ حَقَّ تِلاوَتِه». (2) این است که: با علم و عمل از آیات قرآن، پیروى مى کنند یعنى «تلاوت» مفهومى بالاتر از مفهوم «قرائت» دارد و با یک نوع تدبر و تفکر و عمل همراه است. (3)