آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

مرگ ملت ها غالباً بر اثر انحراف از مسير حق و عدالت، رفتار ظالمانه، غرق شدن درشهوات و تجمل پرستى است. فناى تمدن هاى بابل، فراعنه، کلدانيان، آشوريان، مسلمانان اندلس و ...اين حقيقت را نشان مى دهد که در لحظه رسيدن فرمان نابودى، حتى ساعتى نتوانستند پايه هاى لرزان حکومت خویش را نگاه دارند.

پاسخ این سؤال در آیه 34 سوره «اعراف» آمده، خداوند مى فرماید: (براى هر امتى زمان و مدت معینى وجود دارد)؛ «وَ لِکُلِّ أُمَّة أَجَلٌ» و مى افزاید: (و به هنگامى که این اجل فرا رسد، نه لحظه اى تأخیر خواهند کرد و نه لحظه اى بر آن پیشى مى گیرند)؛ «فَإِذَا جاءَ أَجَلُهُمْ لا یَسْتَأْخِرُونَ ساَعةً وَ لا یَسْتَقْدِمُونَ». یعنى ملت هاى جهان همانند افراد، داراى مرگ و حیاتند، ملت هائى از صفحه زمین برچیده مى شوند، و به جاى آن ملت هاى دیگرى قرار مى گیرند، قانون مرگ و حیات مخصوص افراد انسان نیست بلکه اقوام، جمعیت ها و جامعه ها را نیز در بر مى گیرد.
با این تفاوت که مرگ ملت ها غالباً بر اثر انحراف از مسیر حق و عدالت و روى آوردن به ظلم و ستم و غرق شدن در دریاى شهوات و فرو رفتن در امواج تجمل پرستى و تن پرورى مى باشد. هنگامى که ملت هاى جهان در چنین مسیرهائى گام بگذارند، و از قوانین مسلّم آفرینش منحرف گردند، سرمایه هاى هستى خود را یکى پس از دیگرى از دست خواهند داد و سرانجام سقوط مى کنند.
بررسى فناى تمدن هائى همچون تمدن بابل، فراعنه مصر، قوم سبأ، کلدانیان، آشوریان، مسلمانان اندلس، و امثال آنها، این حقیقت را نشان مى دهد که در لحظه فرا رسیدن فرمان نابودى که بر اثر اوج گرفتن فساد صادر شده بود، حتى ساعتى نتوانستند پایه هاى لرزان حکومت هاى خویش را نگاه دارند.(1)