آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

 قرآن در آیه 35 سوره نحل، یکی از وظایف پیامبران(ع) را ابلاغ مبین می داند؛ یعنی آنان نباید به دعوت مخفیانه اکتفا کنند بلکه باید با بیانی صریح و آشکار، دعوت خود را آشکار سازند و به تمام پیامدهای آن تن دهند.

 آیات قرآن یکى از وظائف اصلى همه پیامبران را بلاغ مبین بیان مى کند. خداى متعال در آیه 35 سوره «نحل» مى فرماید: (پیشینیان آنها نیز همین کارها را انجام دادند [و به همین بهانه ها متوسل شدند] ولى آیا پیامبران الهى وظیفه اى جز ابلاغ آشکار دارند)؟؛ «کَذلِکَ فَعَلَ الَّذِینَ مِنْ قَبْلِهِمْ فَهَلْ عَلَى الرُّسُلِ إِلاَّ الْبَلاغُ الْمُبِینُ».
یعنى، رهبران الهى نمى توانند مخفیانه به دعوت خود ادامه دهند مگر این که: براى مدتى محدود و موقت باشد، برنامه مخفى کارى آن هم در عصر دعوت رسالت چیزى نیست که: قابل قبول و نتیجه بخش باشد، صراحت توأم با رشادت و قاطعیت، همگام با تدبیر، شرط این دعوت است.
به همین دلیل، در تاریخ همه پیامبران، مى خوانیم: آنها با این که: غالباً تنها بودند با بیانى صریح و عریان و آشکار، دعوت خود را ابراز مى داشتند، و به تمام پى آمدهاى آن تن در مى دادند.
و این چنین است راه و رسم همه رهبران راستین (اعم از پیامبران و غیر آنها) که: در اصل دعوت هرگز به اصطلاح دندان روى حرف نمى گذارند، و از سخنان دو پهلو استفاده نمى کنند، در بیان حقیقت چیزى فرو گذار نمى نمایند، و تمام عواقب این صراحت و قاطعیت را نیز به جان پذیرا هستند.(1)