آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

وهابیها به آیه «فلا تَدْعُوا مَعَ الله اَحَدا» تمسک کرده و توسل را شرک می دانند! درحالیکه از کلمه «مَعَ الله» استفاده مى شود: اگر کسى کار خدا را از غیر خدا بخواهد و او را مستقل در انجام آن بداند، شرک است. امّا اگر همه قدرت ها را مخصوص خدا بدانیم، ولى معتقد باشیم، اولیاء خدا به اذن او شفاعت مى کنند و به آنها متوسل شویم، این عین توحید است و این همان چیزى است که مکرر در آیاتی مثل: «یا أبانا اِستَغْفِر لَنا» و«فَاسْتَغْفَرُو الله و اسْتَغْفَرَ لَهُمْ الرَّسُولُ» و... به آن اشاره شده است.

جمعى از وهّابیّین که اصرار دارند «توسل و شفاعت» با حقیقت «توحید» سازگار نیست، گاهى به بعض آیات قرآن استدلال مى کنند. آنها مى گویند: قرآن صریحاً از عبادت و پرستش غیر خدا و این که نام کسانى را همراه نام خدا ببریم، نهى کرده است: «فلا تَدْعُوا مَعَ الله اَحَداً». (1)
در حالى که، منظور از این گونه آیات، مسلماً این نیست که ما اشخاص دیگرى را صدا نزنیم، منظور، همان چیزى است که از کلمه «مَعَ الله»؛ (با خدا) استفاده مى شود، یعنى اگر کسى کار خدا را از غیر خدا بخواهد و او را مستقل در انجام آن بداند، شرک است. امّا اگر همه قدرت ها را مخصوص خدا بدانیم و کسى را با او همراه و مبدء اثر نشناسیم، ولى معتقد باشیم، اولیاء خدا به اذن و فرمان او شفاعت مى کنند و به آنها متوسل شویم که در پیشگاه خدا براى ما شفاعت کنند، این عین توحید است و این همان چیزى است که مکرر در آیات قرآن به آن اشاره شده است.
به عنوان نمونه، آیا هنگامى که برادران یوسف به پدر گفتند: «یا أبانا اِستَغْفِر لَنا»؛ (اى پدر براى ما از خداوند آمرزش بطلب)، (2) این شرک بود؟!
یا هنگامى که قرآن مى گوید: «وَ لَوْ أَنَّهُمْ إذ ظَلَمُو أنْفُسَهُمْ فَاسْتَغْفَرُو الله و اسْتَغْفَرَ لَهُمْ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا الله تَوّاباً رَحیماً»؛ (اگر آنها هنگامى که به خود ستم مى کنند [و مرتکب گناهى مى شوند] گرد تو آیند، و از خدا طلب آمرزش کنند، و پیامبر نیز براى آنها استغفار کند، خدا را توّاب و رحیم مى یابند)، (3) دعوت به سوى شرک است؟!
حقیقت شفاعت و توسل نیز چیزى جز این نیست. (4)، (5)