آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

خداى متعال در آیات 102 ـ 103 سوره «انبیاء» چهار نعمت بزرگ الهى که شامل حال بهشتیان مى شود را بیان مى کند: 1- آنها صداى آتش را نمى شنوند. 2- آنها در آنچه بخواهند و مایل باشند به طور جاودان متنعم اند. 3- فزع اکبر(وحشت بزرگ) آنها را غمگین نمى کند. 4- فرشتگان رحمت به استقبال آنها مى شتابند و به آنها تبریک و شادباش مى گویند و بشارت مى دهند این همان روزى است که به شما وعده داده مى شد.

خداى متعال در آیات 102 ـ 103 سوره «انبیاء» چهار نعمت بزرگ الهى که شامل حال بهشتیان مى شود را بیان مى کند.
نخست این که: (آنها صداى آتش را نمى شنوند)؛ «لایَسْمَعُونَ حَسِیسَها».
«حَسِیس» چنان که ارباب لغت گفته اند، به معنى صداى محسوس است، و به معنى خود حرکت یا صدائى که از حرکت برمى خیزد نیز آمده است، آتش دوزخ که دائماً در آتشگیره هایش مشغول پیشروى است، داراى صداى مخصوصى است، این صدا از دو جهت وحشتناک است، از نظر این که صداى آتش است و از نظر این که صداى پیشروى است.
مؤمنان راستین چون از جهنم دورند، هرگز این صداهاى وحشتناک به گوششان نمى خورد.
دیگر این که: (آنها در آنچه بخواهند و مایل باشند به طور جاودان متنعم اند)؛ «وَ هُمْ فِی مَا اشْتَهَتْ أَنْفُسُهُمْ خالِدُونَ».
یعنى آنجا محدودیت این جهان را ندارد که انسان آرزوى بسیارى از نعمت ها را بکند و به آن دسترسى نداشته باشد، هر نعمت مادى و معنوى که بخواهد بدون استثناء در دسترس او است، آن هم نه یک روز و دو روز که در یک عمر جاویدان!
سوم این که: (فزع اکبر آنها را غمگین نمى کند)؛ «لایَحْزُنُهُمُ الْفَزَعُ الاْ َکْبَرُ».
«فَزَع اکبر»؛ (وحشت بزرگ) را بعضى اشاره به وحشت هاى روز قیامت دانسته اند که از هر وحشتى بزرگتر است، و بعضى اشاره به «نفخه صور» و دگرگونى هاى پایان این جهان و تزلزل عجیبى که در ارکان این عالم مى افتد آن چنان که در آیه 87 سوره «نمل» آمده است.
ولى از آنجا که وحشت روز رستاخیز مسلماً از آن هم مهم تر است، تفسیر اول صحیح تر به نظر مى رسد.
بالاخره آخرین لطف خدا درباره کسانى که در این آیات به آنها اشاره شده این است که: (فرشتگان رحمت به استقبال آنها مى شتابند و به آنها تبریک و شادباش مى گویند و بشارت مى دهند این همان روزى است که به شما وعده داده مى شد)؛ «وَ تَتَلَقّاهُمُ الْمَلائِکَةُ هذا یَوْمُکُمُ الَّذِی کُنْتُمْ تُوعَدُونَ».
در «نهج البلاغه» مى خوانیم امیر مؤمنان على(علیه السلام) فرمود: «فَبادِرُوا بِأَعْمالِکُمْ تَکُونُوا مَعَ جِیرانِ اللّهِ فِی دارِهِ، رافَقَ بِهِمْ رُسُلَهُ، وَ أَزارَهُمْ مَلائِکَتَهُ، وَ أَکْرَمَ أَسْماعَهُمْ أَنْ تَسْمَعَ حَسِیسَ نار أَبَداً»؛ (به اعمال نیک مبادرت ورزید تا با همسایگان خدا در سراى او باشید، در جائى که پیامبران را رفیق آنها قرار داده، و فرشتگان را به زیارتشان مى فرستد ، خدا آن چنان این گروه را گرامى داشته که حتى گوش هایشان صداى آتش دوزخ را نمى شنود). (1)، (2)