آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

خداوند دوستی های پایدار را مخصوص پرهیزکاران دانسته و می فرماید: «همه دوستان در آن روز دشمن یکدیگرند مگر پرهیزگاران!». در حقیقت تنها پرهیزگاران هستند که پیوند دوستی آنها جاودانی است زیرا بر محور ارزش های جاودانی استوار است. امام صادق(ع) در حدیثی می فرماید: «بدانید هر دوستى که در دنیا براى خاطر خدا نباشد در قیامت تبدیل به عداوت و دشمنى مى شود».

با اندکى تأمل در آیه 67 سوره «زخرف» پاسخ این سؤال روشن مى شود.خداى متعال در این آیه از حالت دوستانى که در مسیر گناه و فساد و یا زرق و برق دنیا، دست مودت به هم مى دهند، پرده برداشته مى گوید: (همه دوستان در آن روز دشمن یکدیگرند مگر پرهیزگاران!)؛ «ألْأَخِلاّءُ یَوْمَئِذ بَعْضُهُمْ لِبَعْض عَدُوٌّ إِلاَّ الْمُتَّقِینَ». (1)
تبدیل شدن این گونه دوستى ها به عداوت در آن روز، طبیعى است؛ چرا که هر کدام از آنها دیگرى را عامل بدبختى و بیچارگى خود مى شمرد: تو بودى که این راه را به من نشان دادى و مرا به سوى آن دعوت کردى! تو بودى که دنیا را در نظر من زینت دادى و مرا به آن تشویق نمودى! آرى تو بودى که مرا غرق غفلت و غرور ساختى و از سرنوشتم بى خبر کردى! هر یک از آنها به دیگرى این گونه مطالب را مى گوید.
تنها پرهیزگارانند که پیوند دوستى آنها جاودانى است، چرا که بر محور ارزش هاى جاودانى دور مى زند و نتایج پربارش، در قیامت آشکارتر مى شود و آن را استحکام بیشترى مى بخشد.
طبیعى است که دوستان در امور زندگى کمک یکدیگرند، اگر دوستى بر اساس شر و فساد باشد، شریک در جرم یکدیگرند، و اگر بر اساس خیر و صلاح باشد، شریک در پاداش یکدیگر مى باشند، بنابراین جاى تعجب نیست که دوستى از قسم اول در آنجا تبدیل به دشمنى گردد و از قسم دوم به دوستى محکم تر.
امام صادق(علیه السلام) مى فرماید: «أَلا کُلُّ خِلَّة کانَتْ فِى الدُّنْیا فِی غَیْرِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ فَاِنَّها تَصِیْرُ عَداوَةً یَوْمَ الْقِیامَةِ»؛ (بدانید هر دوستى که در دنیا براى خاطر خدا نباشد در قیامت تبدیل به عداوت و دشمنى مى شود). (2)، (3)