امام(ع) در توصیف این افراد مي فرمايد: «[او] خود را عالم خوانده اما عالم نيست و نادانى ها را از جمعى نادان فرا گرفته است و دام هايى از طناب هاى فريب را بر سر راه مردم نصب كرده و قرآن را بر اميالش تطبيق داده است. مردم را در برابر گناهان بزرگ، ايمنى مى بخشد و ادّعا مى كند كه از شبهات اجتناب مى ورزد؛ اما در آن غوطه ور است و ادّعا مى كند از بدعتها دور است؛ اما در ميان آنهاست. چهره اش انسان؛ ولى قلبش حيوان است و راه هدايت را نمى شناسد و طريق گمراهى را درك نمى كند و [در واقع] مرده اى است در ميان زندگان».

بعضی از غمها در دل اولياء الهى نيست؛ مثل اندوهی که از ميل و رغبت به دنيا حاصل می شود و یا غمی که بابت استجابت هواها و خواسته هاى شهوانى و اميال نفسانى بر انسان مستولی می گردد. چراکه همين تقوى و عاقبت‌ انديشىِ آنهاست كه مانع از غرق شدنشان در گرداب شهوات مي شود.