«خودشناسى» که مقدمه خداشناسي است دو مانع دارد: یکی از برون؛ که مدح مداحان است. در روايت آمده: «خاك بر صورت مدح كنندگان بپاشيد». دوم حجاب درونى؛ مثل خودبينى، خودخواهى و ... متقین وقتی مدح مى شوند به نقد خود پرداخته، می گويند: «ما خود را بهتر [از دیگران] مى شناسيم». در روایت آمده است که نفس خود را بزرگ نشماريد و مدح نكنيد به آنچه در آن نيست؛ زیرا خدا آگاهتر به نفس شما است.

اولیای الهی به منزله خورشيد درخشانى هستند كه اگر ابرهاى تيره و تار كبر و غرور و خود بينى و هواى نفس كنار برود، تابش آفتاب وجود آنان به شاخسار ارواح آدميان، سبب رشد و نموّ آنها مى گردد. قرآن مجيد درسوره احزاب، آيات 45 و 46 مى گويد: «اى پيغمبر! ما تو را گواه فرستاديم و بشارت دهنده و انذار كننده، و تو را دعوت كننده به سوى خدا به فرمان او قرار داديم، و چراغى پرفروغ و روشنى بخش».

ذكر لفظى موانع مهمّى بر سر راه ندارد، ولى ذكر قلبى و معنوى موانع زيادى بر سر راه دارد، كه مهمترين آنها اعمال انسان و صفات شيطانى او هستند که حجابى ضخيم در برابر چشمانش مى شوند؛ به گونه اى كه هرگز حضور خود را در پيشگاه خدا احساس نمى كند. در دعاى معروف امام سجّاد(ع) (دعاى ابوحمزه ثمالى) مى خوانيم: «تو هرگز از مخلوقات خود پنهان نيستى مگر اين كه اعمال آنها حجابى در برابر تو گردد!». همچنین مهمترين اين حجابها، خوی «خودپرستى» انسان است.