حجاب بودن گناه، به طور گسترده در روايات اسلامى مورد توجّه قرار گرفته است. پیامبر(ص) انجام هر گناهی را باعث پدید آمدن نقطه سیاهی در قلب می داند که در صورت عدم توبه و اصرار بر آن گناه موجب سیاه و تاریک شدن همه دل و زنگار نشستن بر آن و نتیجتاً تباه شدن قلب می گردد. امام صادق(ع) نیز با اشاره به فاسد شدن قلب بر اثر گناه، مداومت بر معصیت را نهایتا موجب وارونه شدن آن می داند. حضرت علی(ع) نیز ضمن اشاره به این حقیقت بر دریده شدن عقل با شهوترانی ها و مرگ قلب با تعلق به دنیا تأکید می کند.

قرآن کریم تأثیر متقابل «اخلاق» و «عمل» را بازتاب گسترده ای داده است. آيه 14 سوره «مطفّفين» تاکید می کند که اعمال سوء همچون زنگار تيره بر قلب مى نشيند و نور و صفاى فطرى آن را مى گيرد. در آيه 77 سوره «توبه» نیز، پيدايش صفت «نفاق» را نتيجه دروغ گويى مكرّر و خلف وعده الهى مى شمرد و مى فرمايد: «عمل آنها نفاق را در دلهايشان تا روزى كه خدا را ملاقات كنند مستقر ساخت و اين به خاطر آن است كه از پيمان الهى تخلّف جستند، و كراراً دروغ گفتند».