همیشه سیره مومنین در زمان پیامبر(ص) و قبل و بعد از آن، چنین بوده که به وجود اولیاى الهى و بندگان صالح خدا توسّل مى جستند. استجابت دعاى اولیاء الله هم به خاطر قداست و طهارت باطنی ایشان بود، پس چه فرقى است میان توسل به دعاى فرد صالح، و توسّل به خود او که اولى توحید و دومى شرک باشد؟ باران طلبیدن عبدالمطلب و ابوطالب با توسّل به وجود پیامبر(ص) و توسّل عمر به عباس بن عبدالمطلب؛ دلالت می کند که آنها به شخصیت و قداست و قرابت رسول خدا(ص) توسّل مى جستند، نه به دعاى آنها.

درباره چرایی شفاعت باید گفت: اولا فیوضات معنوی خداوند به بندگان به عنوان جزئی از نظام علت و معلولی باید ذیل نظامی خاص بر بندگان نازل شود وهمان گونه که درعالم مادّه نمى توان پرسید: چرا خداوند متعال زمین را به وسیله خورشید نورانى کرده و خود بى واسطه به چنین کارى دست نزده؟ درعالم معنا نیز نمى توان گفت چرا خداوند به واسطه اولیاى الهى مغفرت خویش را شامل حال بندگان نموده است. ثانیا شفاعت برای شفاعت کننده نوعی احترام و تکریم الهی در برابر عبودیت اوست.

شفاعت معصومین و اولیاى الهى(ع)، چراغ سبز براى انجام گناه نیست، بلکه به عکس، یک عامل بازدارنده در برابر گناه است، زیرا من برای رسیدن به شفاعت با خود مى گویم اگر لغزشى از من سر زد باید مراقب باشم آلوده گناه دیگر نشوم تا رابطه من با اولیاى الهى قطع نگردد و روى این را داشته باشم که از آن حضرات بخواهم شفیع من بر در درگاه خداوند غفور و رحیم باشند.