ایشان می فرمايد: «دنياپرست به چيزى از دنيا نمى رسد جز آنكه درى از حرص را به رويش مى گشايد و آتش عشق او را به دنيا تندتر مى كند، در حالى كه دنياپرست هرگز به آنچه دارد در برابر آنچه به آن نرسيده قانع نيست [و دائماً در آتش حرص مى سوزد] درحالیکه سرانجامش جدايى از اموالى است كه گردآورى كرده و واتابيدن آنچه را تابيده است، اگر از آنچه [در تاریخ زندگی پيشينيان و در گذشته عمر خودت] وجود داشته است عبرت گيرى آنچه را باقى است حفظ خواهى كرد».

امام(ع) با توصیه به عبرت گرفتن از زندگی گذشتگان، خطاب به یاران خود می فرماید: «آيا هرگز شنیده اید كه دنيا يكى از آنها (دنیاطلبان) را از مرگ يا سكرات آن رهايى بخشيده يا در اين مسير كمكى به آنها كرده باشد؟ بلکه آنها را با انواع حوادث و مشكلات ذليل نموده و به يارى گردش روزگار بر ضدّ آنها برخاسته است». سپس مى فرمايد: «آيا به چنين دنيايى [كه جز بدبختى و شكست و ناكامى براى دوستدارانش نمى آفريند] تكيه مى كنيد؟ چه بد خانه اى است اين دنيا براى كسى كه به آن اطمینان کند و در آن آسوده خاطر زندگى نماید».