دو چیز عامل گسترش مذهب تشيّع شد: يكي عملکرد بنی امیه و بنى عباس بود كه به طور مرتب مشغول تحكيم سلطنت و حكومت خود و مبارزه با دشمنان بودند و بساط عيش و نوش گسترده را فراهم كرده بودند. دوم سیره عملی فرزندان علي(ع) بود که تمام توجه خود را صرف علم و عبادت و بى اعتنايى به ظواهر فريبنده دنيا نموده و هيچ گونه دخالتى در امر سياست به معناى دروغ و مكر و خدعه نداشتند. اين تفاوت، افكار عمومى را از بنى اميّه و بنى عباس رويگردان نمود و به اهل بيت(ع) متوجه ساخت.

احادیث اسلامى و سیره مسلمانان نشان مى دهد که چنین درخواستى هم جایز است و هم در زمان پیامبر(ص) وجود داشته است. انس ابن مالک می گوید: از پیامبر(ص) درخواست کردم در روز قیامت مرا شفاعت کند. فرمود: «شفاعت مى کنم». همچنین بر اساس روایات فریقین، امیرمؤمنان علی(ع) و ابوبکر، پس از وفات پیامبر(ص)، از ایشان شفاعت خواهى کرده اند.

احادیث وارده دلالت بر سیره پیامبر(ص) در سجده بر خاک و برخی از گیاهان، مانند حصیر دارند. اصحاب می گویند: «پیامبر(ص) هنگام سجده، پیشانی و بینی خود را بر زمین می نهاد»، هم چنین «یا دو چشم خویش، اثر آب و گِل را بر پیشانی و بینی رسول خدا(ص) مشاهده کردم»، و یا «پیامبر(ص) بر حصیر سجده می کرد» و ... این رواایت، به روشنی دلالت دارد که سجده بر خاک، تنها بدان جهت است که چنین کاری با تواضع و فروتنی در برابر خداوند یگانه، سازگارتر است.