بر اساس روایات، پیامبر(ص) و اصحاب او متعهد بودند بر زمین با همه انواعش سجده کنند و از آن عدول نکنند، هر چند کار دشوار باشد و هوا گرم. لیکن روایاتى هست که نشان مى دهد پیامبر(ص) با وحى الهى رخصت داد تا بر آنچه از زمین مى روید سجده شود و بدین گونه کار سجده را بر آنان آسان ساخت. انس بن مالک گوید: رسول خدا(ص) بر خُمره سجده مى کرد، هم چنین ام سلمه می گوید: پیامبر(ص) بر خمره نماز مى خواند.

پیامبر(ص) و اصحاب ایشان مدّتى طولانى بر زمین سجده مى کردند و سختى زمین ریگزار و غبار خاک و رطوبت گِل را سال ها تحمّل مى کردند و نهایت کارى که براى آزرده نشدن پیشانى مى کردند، آن بود که با دست هایشان سنگریزه ها را کمى خنک مى کردند، آنگاه پیشانى بر آن مى نهادند. تا آن که یکى از مسلمانان از شدت گرما بر پیامبر(ص) شکایت کرد، حضرت جوابش نداد، چون نمى تواست از پیش خود فرمان الهى را تغییر دهد، تا آنکه رخصت آمد که مى توانند بر بوریا یا حصیر سجده کنند، یعنى تا حدّ محدودى به مسلمانان توسعه و رخصت می دهد.

حضرت رسول(ص) بخشی از پول زره ای که امام علی(ع) برای تامین هزینه مهریه حضرت زهرا(س) فروخته بود، به خرید جهیزیه اختصاص داد. جهزیه ای بسیار ساده متشکل از 18 قلم جنس که از مقداری لباس ساده و چند بالش و پرده و حصیر و یک مشک و مقداری ظروف ساده و گلی تجاوز نمی کرد.

احادیث وارده دلالت بر سیره پیامبر(ص) در سجده بر خاک و برخی از گیاهان، مانند حصیر دارند. اصحاب می گویند: «پیامبر(ص) هنگام سجده، پیشانی و بینی خود را بر زمین می نهاد»، هم چنین «یا دو چشم خویش، اثر آب و گِل را بر پیشانی و بینی رسول خدا(ص) مشاهده کردم»، و یا «پیامبر(ص) بر حصیر سجده می کرد» و ... این رواایت، به روشنی دلالت دارد که سجده بر خاک، تنها بدان جهت است که چنین کاری با تواضع و فروتنی در برابر خداوند یگانه، سازگارتر است.