امام حسین(ع) دارای شش فرزند بودند: 1- علی اکبر(ع) 2- على بن الحسین(ع) معروف به زین العابدین 3- عبدالله که او همان علی اصغر است 4- جعفر 5- سكينه 6- فاطمه. در برخی نقلها به محمد، رقیه، زینب و عبیدالله هم اشاره شده است.
امام حسین(ع) در روز عاشورا طبق اقتضائات و شدت جنایات افراد و سخت دلی دشمنان، گاه به طور عام و گاهی هم افراد خاصی را نفرین فرموده اند، به عنوان نمونه نفرین حضرت به قاتلان حضرت علی اکبر(ع)، حضرت علی اصغر(ع) و جناب عبدالله بن حسن بود که از خداوند تفرقه و هلاکت و برداشته شدن برکات از آنها را خواستار شد.
هنگامى كه امام(ع) شهادت خاندان وفرزندانش را ديد در هنگام وداع با خیام فرمود: «فرزند خردسالم على را به من بدهيد تا با او وداع كنم». هنوز طفل در آغوش امام آرام نگرفته بود كه حرملة بن كاهل اسدى او را هدف قرار داد و گلوى او را دريد.
در نقل دیگری آمده: چون این طفل تشنه لب بود امام(ع) طفلش را گرفت و به سوى دشمن روانه شد و از آن ها برای طفلش طلب آب کرد، كه بناگاه تيرى از سوى حرملة بن كامل اسدى حلقوم طفل را پاره كرد و از گوش تا گوش را دريد.
قال الصّادق عليه السّلام :
ما مِنْ اَحَدٍ قالَ فى الحُسَينِ شِعْراً فَبَکى وَ اَبکْى بِهِ اِلاّ اَوْجَبَ اللّهُ لَهُ الْجَنّةً وَ غَفَرَ لَهُ.
هيچ کس نيست که درباره حسين عليه السّلام شعرى بسرايد و بگريد و با آن بگرياند مگر آن که خداوند، بهشت را بر او واجب مى کند و او را مى آمرزد.
رجال شيخ طوسى ، ص 289