ابراهیم(ع) در آیات 76 تا 79 سوره انعام، در ظاهر، اجرام آسمانی را به خدایی می گیرد امّا با استدلال به ناپایداری آنها و بیزاری جستن از خدایان افول کننده، مردم را به قدرتی فراتر از اینها دعوت می کند. ایشان به مردم چنین القاء کرد که: مردم! در ماوراى این مخلوقات متغیر و محدود و اسیر چنگال قوانین طبیعت، خدائى است که قادر و حاکم بر نظام کائنات است، لذا «من روى خود را به سوى آن کسى مى کنم که آسمان ها و زمین را آفرید و در این عقیده خود کمترین شرک راه نمى دهم، من موحّد خالصم و از مشرکان نیستم».