در سخنان معصومین(ع) تعابیر گوناگونى در مورد رازدارى و ترك افشاى سرّ وجود دارد، كه نشانه اهتمام اسلام به اين موضوع است. امام علی(ع) می فرماید: «هر كس سرّى را كه به او سپرده شده فاش كند خيانت كرده است»، ایشان می فرمایند: «كسى كه پرده از روى اسرار برادر مسلمانش بردارد خداوند عيوب پنهان او را بر ملا مى كند». پیامبر(ص) به «ابوذر» می فرماید: «جلسات خصوصى امانت است، و افشاء سرّ برادر مؤمن خيانت مى باشد، از آن بپرهيز».

در قرآن، آیه ای وجود ندارد که با صراحت امر به «رازداری» کند؛ اما تعبيراتی در قرآن وجود دارد كه به دلالت التزامى از فضيلت رازدارى خبر مى دهد. مانند آيه 16 سوره «توبه» و آيه 118 سوره «آل عمران» که می فرماید: «مسلمانان اسرار خود را به كسانى بگويند كه مطمئن به حفظ آن باشند نه به افراد نامطمئنى كه افشای سرّ مى كنند». همچنین آيه 102 سوره توبه، که به افشای سرّ مسلمانان توسط «ابولبابه» در میان یهودیان «بنی قریظه» پرداخته است. بر این اساس، رازدارى فضيلت است، و افشای سرّ از رذائل محسوب مى شود.