سرنوشت «بنى اميّه» به مراتب بدتر از سرنوشت مردم عراق در حكومت «بنى عبّاس» شد تا آنجا كه مى نويسند: 90 نفر از سران بنى اميّه را در یک مجلس به قتل رساندند. بني عبّاس حتّى بر كودكان و مردگان بنی امیّه هم رحم نكردند و به نبش قبور حاكمانشان پرداختند و جنازه هاي «هشام بن عبدالملك»، «وليد بن عبدالملك» و «يزيد بن معاويه» را از قبر بيرون آورده و آتش زدند و هيچ كس از آنها سالم نماند مگر آنهائي كه به «اندلس» فرار كردند.

امام علي(ع) در خطبه 93، با اشاره به فتنه بنی امیّه، برکناری اهل بیت(ع) از فتنه های آن دوران را متذکر می شوند. سپس بشارت می دهند که فتنه بنی امیّه بعد از مدتی از بین رفته و به طور کامل خاموش شود و «بنى امیّه» در حکومت «بنى عبّاس» تلخ ترین و ناگوارترین زندگى ها را خواهند داشت. با دقت در حوادث تاریخی مي بينيم آنچه امام(ع) فرموده بود، به طور كامل واقع شد؛ چرا که بنی امیّه بعد از مدتی به وسیله بنی عباس شکست خوردند و عده زیادی از آنها کشته شدند و آنهایی هم که فرار کردند، در ترس و وحشت عمیقى فرو رفتند.