قرآن کریم در آیات 10 و 11 و 13 سوره حجرات، آیه 92 سوره انبیاء، آیه 2 سوره مائده و آیه 22 سوره مجادله تمام امّت اسلامى از هر ملیّت و قومى که هستند را به اتحاد و یگانگى به جهت دفاع از اسلام و مقابله با دشمنان دعوت کرده و ملاک برتری را تقوا قرار داده زیرا در سایه تقوا و پرهیزکاری اختلافات برچیده می شود. از این رو قرآن در نفی قوم گرایی و برتری نژادی، مسلمانان را برادر و اعضای یک خانواده می داند.
 

شیعیان معتقدند که ائمه اهل بیت(ع) شایستگى تفسیر و تأویل قرآن را دارند؛ زیرا اهل بیت(ع) راسخون در علم و اهل ذکرند که خداوند در قرآن دستور مراجعه به آنها را داده است. ولی اهل سنت معتقدند که در مورد تفسیر قرآن تمام اصحاب شایسته اند و پس از آنها، علماى امّت اسلامى سزاوار تفسیر کردن قرآنند و در مورد تأویل، بیشتر آنان گفته اند: کسى جز خداوند بر تأویل قرآن آگاه نیست.

 امام علی(ع) در خطبه ای قبل از جنگ جمل، می فرماید: «حکومت بر شما از این کفشِ فرسوده و وصله خورده من نیز کم ارزش تر است، امّا اگر براى اقامه حق و ابطال باطل و سوق دادن جامعه به سوى سعادت و کمال بوده باشد، هدفِ مطلوب و دوست داشتنى من است». بعد، خدمات خود به اسلام در زمان پیامبر(ص) را یاد آور می شود و اشاره مى کند که امّت اسلامى، برگشت به سوى سنن جاهلى را شروع کرده و هر روز از مسیر پیغمبر و اسلام و قرآن فاصله بیشترى مى گیرد و ایشان می خواهد این رویه را در هم بشکند.