سرچشمه ناسپاسي، از عدم شناخت انسان نسبت به نعمت های الهی ناشي مي شود، اگر لحظه اي در آفرينش اعضای بدن خويش دقت کنيم به این مطلب پی می بریم که سلب نعمت هاى به ظاهر كوچك و بسيار كم اهميت حيات ما را به خطر مى اندازد. حال اگر نعمت هدايت انبياء و نزول كتب آسمانى را بر آن ها بيفزاييم، آنگاه در مي يابيم كه مواهب الهى بر ما بسيار و توان شكرگزاري مان بسيار ناچيز است. آری توجّه به اين امور، ريشه هاى ناسپاسى را مى سوزاند و روح شكرگزارى را در انسان زنده می کند.

قرآن کریم می فرماید: «وَ مَنْ يَشكُرَ فَاِنَّما يَشْكُرُ لِنَفْسِهِ وَ مَنْ كَفَرَ فَاِنَّ اللّهَ غَنِىٌّ حَميْدٌ»، در اینجا دو نكته شایان توجه است: 1- شكرگزارى در آیه به صورت فعل مضارع و ناسپاسى به صورت فعل ماضى ذکر گردیده، یعنی در مسير تكامل روح و پیشرفت معنوی، تداوم شكر لازم است، در حالى كه يك لحظه ناسپاسى، عواقب سوئی به دنبال دارد. 2- خداوند در هر حال غنى و بى نياز از شكر بندگان است و اين بندگان هستند كه از طريق شكرگزارى راهى به نعمت های بی انتهای الهی پيدا مى كنند.