امام علی(ع) می فرماید: «با من آن گونه كه با زمامداران ستمگر سخن گفته مى شود سخن نگوييد و آن گونه كه مردم خود را در برابر حاكمان تندخو و جبّار حفظ مى كنند محدود نسازيد و به طور تصنّعى و منافقانه با من رفتار نكنيد، هرگز گمان مبريد كه درباره حقى كه به من پيشنهاد مى كنيد كوتاهى كنم [يا ناراحت شوم] و هرگز خيال نكنيد من در پى بزرگ ساختن خويشتنم، زيرا كسى كه شنيدن حق يا پيشنهاد عدالت به او برايش سنگين باشد عمل به آن دو براى او سخت تر و سنگين تر است».

اسلام حکومت را ودیعه الهی در دست زمامدارن، و آنان را نمایندگان خداوند بر روی زمین می داند. مفهوم ودیعه الهی بودن حکومت این است که، حاکمان نباید از هوی نفس پیروی کنند، بلکه باید از دستورات صاحب اصلی حکومت پیروی کنند از این رو خداوند به حضرت داوود(ع) می فرماید: «ى داود ما تو را خليفه [و نماينده خود] در زمين قرار داريم؛ پس در ميان مردم بحق داورى كن، و از هواى نفس پيروى مكن كه تو را از راه خدا منحرف سازد».