جلال الدین سیوطی در کتاب الاتقان می نویسد: «در بین صحابه ده نفر که در علم تفسیر مشهورند که در بین خلفا، بیشترین روایات از على بن ابی طالب(ع) نقل شده است معمّر نقل کرده است : «على را دیدم که خطبه مى خواند و مى گفت: از من پیرامون کتاب خدا بپرسید که سوگند به خدا هیچ آیه اى نیست مگر اینکه مى دانم در شب نازل شد یا در روز، در دشت نازل شد یا در کوه».
در مورد«ضالّ» و«گمراهی» که خداوند در آیه 7 سوره ضحی به پیامبر(ص) نسبت داده، تفاسیری وارد شده از جمله: 1- با توجّه به آیه قبل و بعد از آن، اشاره به این است که تو در دوران کودکی و جوانی [کراراً] گم شدى و جانت به خطر افتاد و خداوند در تمام این موارد تو را هدایت فرمود و به آغوش پر مهر جد یا عمویت باز گرداند. 2- منظور از ضلالت و هدایت همان نا آگاهى و آگاهى نسبت به اسرار نبوّت و قوانین اسلام و معارف قرآن است. 3- منظور از«ضالّ» در این جا گم شده بودن از نظر شخصیت در میان قوم و جمعیت خویش است.
قال الصادق (عليه السلام) :
إِنَّ ضَيْفَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ رَجُلٌ حَجَّ وَ اعْتَمَرَ فَهُوَ ضَيْفُ اللَّهِ حَتَّى يَرْجِعَ إِلَى مَنْزِلِهِ.
مردى که حج يا عمره انجام دهد ميهمان خدا است و تا زمانى که به منزل خود بازگردد در اين ميهمانى قرار دارد
وسائل الشيعه: 14/586