بعضى گفته اند: آیه اوّل، در مورد اهل کتاب که قبل از بعثت پیامبر(ص) به او ایمان آورده بودند، اما پس از مبعث به او کفر ورزیدند، نازل شده. بعضى دیگر گفته اند: در مورد«حارث بن سوید» و یازده نفر از یاران او که از اسلام برگشته بودند نازل شده. حارث توبه کرد، اما همراهانش به حال خود باقى ماندند و باز نگشتند. بعد از فتح مکه آنها که اسلام آوردند، توبه آنها پذیرفته شد و در مورد کسانى که در حال کفر از دنیا رفته بودند آیه دوم نازل گردید.

یکى از انصار به نام «حارث بن سوید» دستش به خون بى گناهى آلوده گشت، از ترس مجازات، به همراه يازده يارش از اسلام برگشت و به«مکّه» فرار کرد. در آنجا پشيمان شد و از راه توبه پرسيد؛ آيات فوق نازل و قبولى توبه او را با شرايط خاصى اعلام داشت از آن جمع تنها وي توبه نمود و تا آخر به اسلام وفادار ماند.