چنین فرضی مستلزم اینست که تخم مرغ در عین اینکه کوچک است بزرگ باشد تا دنیا را در درون خود جای دهد؛ و دنیا نیز در عین بزرگ بودن کوچک باشد تا درون تخم مرغ جای گیرد!
این مساله از آن رو که مستلزم «اجتماع نقیضین» است، امری محال بوده و اراده الهی به آن تعلّق نمی گیرد. زیرا امری است که ذاتا «ناشدنی» است.
در واقع مشكل اين امور از ذات خود آنهاست و نه از قدرت و مهارت فاعل. بنابراین این امور واقع نمی شوند چه فاعل آنها قادری مطلق باشد و چه موجودی ضعیف مثل انسان.
امیرالمومنین(ع) این سوال را در عباراتی كوتاه و پرمغز چنین پاسخ داده اند: «إنّ اللَه تَعَالَى لَا يُنسَب إلَى العَجز وَ الّذِي سَألتَنِي لَا يَكُون‏»؛ (به خداوند ناتوانی نسبت داده نمی شود، ولى آنچه سوال كردى، امر محالى است).

از او نقل شده که گفت: «زنان عاجزند که مثل على بن ابى طالب(ع) را به دنیا آورند، اگر على(ع) نبود عمر هلاک مى شد».

امام علی(ع) در خطبه اول نهج البلاغه، سخن را با حمد و ثناى الهى شروع مى کند و در برابر آن اظهار عجز می نماید، همان گونه که پیامبر(ص) نیز، مطابق حدیث مشهور«ما عَرَفْناکَ حَقَّ مَعْرِفَتِکَ»، اظهار عجز از معرفت خالق متعال مى کند. هنگامى که انسان از معرفت او عاجز باشد چگونه مى تواند حقّ حمد و ستایش او را به جا آورد؟ بنابراین بالاترین حدّ «حمد»، اظهار عجز و ناتوانى در برابر حمد اوست. این معنا در حدیثی از امام صادق(ع) نیز آمده است.