با توجه به این که شفاعت به معنى صحیح، قیود و شرائط فراوانى در چند جهت دارد، کسانى که معتقد به این اصل اند براى این که مشمول آن شوند ناگزیرند شرائط آن را فراهم سازند، و از گناهانى همانند ظلم بپرهیزند، و براى رسیدن به مقام «ارتضاء» و بر قرار ساختن «عهد الهى» از گناه توبه کنند، و یا حداقل در آستانه توبه قرار گیرند. و از طرفى براى بر قرار ساختن پیوند میان «خود» و «شفاعت کننده» یک نوع سنخیت، هر چند ضعیف، میان خود و او بر قرار سازند. با این شرائط، شفاعت نقش مؤثرى در اصلاح مجرمان خواهد داشت.

شفاعت عبارت است از کمک نمودن یک موجود قوى به موجود ضعیف تر، تا بتواند به آسانى مراحل رشد خود را با موفقیت طى کند. «شفاعت» که به وسیله بندگان خاص خدا انجام مى گیرد، همانند «شفاعت تکوینى» است یعنى همان طور که اگر درون یک دانه گیاه عامل حیات و سلول زنده وجود نداشته باشد، تابش هزاران سال آفتاب و یا ریزش باران هیچگونه تأثیرى در نمو و رشد آن نخواهد کرد، شفاعت اولیاى خدا نیز براى افراد نالایق بى اثر است.
به این ترتیب، شفاعت یک عامل تربیت است نه یک وسیله پارتى بازى و فرار از زیر بار مسئولیت.