خداوند در قرآن براى ابراهیم(ع)، مقام فوق العاده والائى قرار داده است که مهمترین آن مقام امامت و خلیل الّلهى می باشد. همچنین او را از نیکان، صالحان، قانتان، صدّیقان، بردباران و وفاکنندگان به عهد شمرده و نیز اوصافی مانند مهمان نواز، شجاع و دارای منطق فوق العاده درباره او ذکر شده و یاد او در مراسم حج و اقتدا به آیین او نیز نشانه عظمت او می باشد.

خداوند در ارتباط با همنشنی مومنان می فرماید: «کسى که مطیع خدا و رسول او باشد [در رستاخیز] همنشین کسانى خواهد بود که خدا نعمت خود را بر آنان تمام کرده است». سپس از پیامبران، راستگویان، شهیدان و صالحان نام می برد. در واقع آنان صاحبان نعمت هستند؛ زیرا براى ساختن یک جامعه انسانى سالم، نخست باید رهبران به حق و انبیاء وارد میدان شوند، سپس مبلغان صدیق و معصوم اهداف آنها را گسترش دهند، در ادامه جمعى در برابر عناصر آلوده بایستند و شهید گردند و محصول این تلاش ها، به وجود آمدن صالحان است.