اگر مفهوم «شفاعت» اين باشد كه شفاعت پيامبر(ص) يا امام(ع) يا فرشته مقرّب، گنهكارى را به بهشت ببرد، در حالى كه گنهكار ديگرى در شرايط مشابه به دوزخ فرستاده شود، مخالف اصل عدالت است؛ ولى اگر شفاعت تنها درباره كسانى باشد كه در اين زمينه لياقتى از خود نشان داده اند و با اعمال خير خود، استحقاق شفاعت را كسب كرده اند، به خوبى روشن مى شود كه نه تنها مسأله شفاعت هيچ گونه منافاتى با مسأله عدالت و حكمت خداوند ندارد؛ بلكه موید آن نيز مي باشد.

منكران حُسن و قُبح می گويند: عقل بدون حكم شرع خوب و بد را نمى فهمد؛ البته در مقام سخن، نه در مقام عمل. مثلا اگر كسى بر صورت كودك آنها سيلى بزند و يا بي دليل خانه شان را آتش بزند، اين عمل را قبيح شمرده و مستحق مجازات مى دانند و در انتظار آيه يا روايتى درباره آن نمي مانند؟! به علاوه، قبولِ مستقلاّت عقليّه پايه اصلى قبولِ نبوت انبياء است و بدون آن سخن هر پيامبرى رد مي شود و معجزات آنها نشانه اى از صدقشان نيست؛ چرا كه با انكار مستقلاّت عقليّه، احتمال دروغ در سخنان آنها و ظهور معجزات ایشان وجود دارد.