آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

اگر مفهوم «شفاعت» اين باشد كه شفاعت پيامبر(ص) يا امام(ع) يا فرشته مقرّب، گنهكارى را به بهشت ببرد، در حالى كه گنهكار ديگرى در شرايط مشابه به دوزخ فرستاده شود، مخالف اصل عدالت است؛ ولى اگر شفاعت تنها درباره كسانى باشد كه در اين زمينه لياقتى از خود نشان داده اند و با اعمال خير خود، استحقاق شفاعت را كسب كرده اند، به خوبى روشن مى شود كه نه تنها مسأله شفاعت هيچ گونه منافاتى با مسأله عدالت و حكمت خداوند ندارد؛ بلكه موید آن نيز مي باشد.

در مورد «شفاعت»، آنها كه گمان مى كنند شفاعت مفهومش اين است كه شفاعت پيامبر(صلى الله عليه وآله) يا امام(عليه السلام) يا فرشته مقرّبى، گنهكارى را به بهشت ببرد، در حالى كه گنهكار ديگرى را كه درست در شرايط مشابهى قرار دارد به دوزخ بفرستد، حق دارند چنين شفاعتى را مخالف اصل عدالت بدانند! ولى با توجّه به اين كه شفاعت تنها درباره كسانى است كه لياقتى از خود در اين زمينه نشان داده اند و با اَعمال خيرى، استحقاق شفاعت شفيعان را كسب كرده اند، به طورى كه وعده شفاعت عملا به صورت يك كلاس تربيت براى اصلاح گنهكاران و جلب آنها به صراط مستقيم درآمده و يا حداقل آنها را از آلودگى به گناه بيشتر باز مى دارد، به خوبى روشن مى شود كه مسأله شفاعت هيچ گونه منافاتى با مسأله عدالت و حكمت خداوند ندارد؛ بلكه موید آن است.(1)،(2)