زندگی بخش بودن خداوند در جهات مختلف تجلّى كرده است. او در كنار حيات مادي، حيات معنوى و روحانى را ایجاد كرد و آن را از طريق وحى و ارسال انبياء پايه گذارى نمود. از اين مرحله فراتر، حيات بخشى او در قيامت است كه به استخوان هاى پوسيده، لباس حيات جاودانى و ابدى ای مى پوشاند که هيچ گونه فنایی در آن راه ندارد. پيام اين توصيف خداوند به این وصف، دو چيز است يكي اين كه سرچشمه هرگونه حيات از اوست و ديگر اینکه تخلّق به اين صفت، سرچشمه كمك نمودن به حيات مادى و معنوى انسان ها است.

الهیون برای اثبات «روح» به عقل، قرآن و سخنان معصومین(ع) استناد کرده اند. آنها می گویند: همه ما خاطراتى از دوران زندگي خود داريم كه در طول سالها هيچ تغييرى نكرده، در حالى كه سلول هاي مغز در حال تغيير است. پس جايگاه خاطرات ماوراى مغز، يعني روح است. هم چنین قرآن می فرماید: «گمان مبر كسانى كه در راه خدا كشته شدند، مرده اند». در واقع حیات شهدا، حيات روحاني است. از سویی امام على(ع) در كنار قبرستان كوفه به اصحاب می فرمايد: «هرگاه به آنها اجازه سخن داده شود به شما خبر مى دهند» و این دليل بر وجود روح مي باشد.