زندگی بخش بودن خداوند در جهات مختلف تجلّى كرده است. او در كنار حيات مادي، حيات معنوى و روحانى را ایجاد كرد و آن را از طريق وحى و ارسال انبياء پايه گذارى نمود. از اين مرحله فراتر، حيات بخشى او در قيامت است كه به استخوان هاى پوسيده، لباس حيات جاودانى و ابدى ای مى پوشاند که هيچ گونه فنایی در آن راه ندارد. پيام اين توصيف خداوند به این وصف، دو چيز است يكي اين كه سرچشمه هرگونه حيات از اوست و ديگر اینکه تخلّق به اين صفت، سرچشمه كمك نمودن به حيات مادى و معنوى انسان ها است.