«وكيل» از ماده‌ «وَكْل» به معنی اعتماد و تكيه كردن بر ديگرى است. «وكيل» كسى است كه بر او اعتماد مى شود و تكيه گاه انسان در حل مشكلات است. اين واژه هنگامى كه به عنوان وصف خداوند به كار مي رود به معنى كسى است كه حافظ و تكيه گاه ما و همه موجودات عالم است. پيام اين وصف الهى گم نشدن در عالَم اسباب و فريب نخوردن قدرت هاى مادى است. انسان بايد تكيه گاه خود را مخلوقات ضعيف قرار ندهد و تنها بر ذات پاك او توكل كند و فقط از او مدد جوید و از سوى ديگر سعى كند تكيه گاه ديگران باشد و در رفع مشكلات آنها بكوشد.

درباره تاثير اظهار عجز در قبولي دعا، مرحوم «فاضل توني» فرموده اند: «بنده بايد چيزي را به عنوان هديه پيش مولا ببرد، كه مولا نداشته باشد؛ وگرنه اين هديه ارزشمند نيست». انسان نيز كه بنده خداست، بايد چيزي را به عنوان هديه پيش خدا ببرد. اما از آنجا که همه کمالات نزد خداوند است، و در پیشگاه او چیزی جز اظهار بندگی و تعبد مطلوب نیست، سزاوار است انسان بگويد: «من غير از بندگي چيز ديگري نياوردم».