«حميد» از ماده «حمد» به معناى ستايش كردن است و در اينجا به معناى محمود است و اشاره به شايستگى خداوند براى هرگونه ستايش دارد. ستايش به خاطر ذات بى مثالش، اسماء و صفاتش، افعال و اعمال ستوده اش و همه ارزاقِ گوناگون معنوى و مادى كه به ما و همه بندگان عطا مى كند. واژه «حميد» در قرآن غالبا با «غنى» يا «عزيز» آمده و شايد به خاطر آن باشد كه افراد غنى بر اثر غرور غالباً كارهاى نكوهيده مى كنند؛ ولى خداوند، در عين غنى و عزيز بودن، تنها افعال محموده از او سر مى زند، لذا از هر نظر شايسته ستايش است.

خداوند در آیه 79 سوره اسراء، خطاب به پیامبر(ص) مى فرماید: «و پاسى از شب را از خواب برخیز، و قرآن بخوان. امید است پروردگارت تو را به مقامى در خورِ ستایش برساند». مفسران معروف اسلامى معتقدند این آیه اشاره به نافله شب دارد و مقام محمود، مقام بسیار برجسته اى است که ستایش همگان از اولین و آخرین را برمی انگیزد. این مقام در روایات اسلامى، به عنوان مقام شفاعت کبرى تفسیر شده، چرا که آن حضرت از بزرگترین شفیعان در عالم دیگر است.