علاوه بر ايجاد انحراف در عقائد عامه مردم، آثار ناپاکي معنوي و باطني کفار، در جسم آنها نيز ظاهر است. لذا اسلام محدوديت در معاشرت با افراد آلوده و گمراه را جهت مصونيت مسلمين، با حکم«ناپاکي کفّار» بيان نموده، وليکن روابط اقتصادى با کفّار را جهت منفعت بردن طبق شرايط معيّنى اجازه داده، عدم اجتناب کفّار از نجاساتي مثل خوک، سگ، مشروب و ...تائيد ديگری بر اين حکم است.

ناپاک بودن کفّار، یک نوع ناپاکى معنوى و آلودگى باطنى است؛ یک فایده آن حفظ عقاید بسیارى از مردم مى باشد که با معاشرت با افراد منحرف، به زودى تحت تأثیر قرار مى گیرند؛ البته افراد روشنفکر و با اطلاع، که خطر انحراف را در خود نمی بینند از این حکم مستثنا نیستند؛ زیرا احکام اسلام جنبه خصوصی ندارد. ضمن اینکه کفار از نجاساتی مثل خوک و شراب و... اجتناب ندارند و دوری از این آلودگی ها جنبه دیگر ناپاک بودن کفار است.