همه علمای عقائد اتفاق نظر دارند كه خداوند «صادق» است. دروغ گفتن حتّى درباره يك انسان عادى از زشت ترين كارها محسوب مى شود؛ پس مسلّماً چنين كارى در مورد خداوند از هر نظر قبيح است كه العياذ بالله سخنى به دروغ گويد يا وعده اى نادرست دهد. آری اگر كسى چنين احتمال نامعقولى را درباره ذات مقدّس خداوند بدهد تمام مبانى مذهبى او فرو مى ريزد؛ چرا كه قسمت عمده اين مبانى از طريق وحى گرفته شده و لذا ديگر اعتمادى بر وحى و اخبار الهى باقى نخواهد ماند.

اولا: راه اثبات صفت عدل برای خداوند منحصر در دلایل نقلی و آیات قرآن نیست و می توان با استفاده از دلایل عقلی عدالت این وجود مقدس را ثابت کرد.
ثانیا: انگیزه های دروغ گویی و بیان خلاف واقع اموری است مانند نادانی، حقارت، بیهودگی، پوچ انگاری، ترس و...؛ از آنجایی که هیچ کدام از این اوصاف در خدا راه ندارند، بنابراین صفت «دروغ» نیز از آن ذات مقدس نفی می گردد.
ثالثا: از آنجا که صدق، کمال است و ضدّ آن یعنی کذب، نقص است و پروردگار عالم به حکم این که جامع همه صفات کمال است واجد صفت صدق و راست گویی نیز هست و از نقص کذب و دروغ گویی مبرّاست.
رابعا: اگر قرار باشد خداوند – نعوذبالله - با دروغ گویی در کتاب مقدس خود، بندگان خود را گمراه کند و مرتکب چنین عمل قبیحی گردد، معنا نداشت که آنها را از قبائح بر حذر دارد.