وهّابیها ابتدا با همه مظاهر پیشرفت مخالفت کردند اما سرانجام تسلیم این مظاهر شدند. سپس تنها با بدعت هایى که از نظر آنان رنگ مذهبى داشت به مخالفت برخاستند مانند بناى بر قبور، مراسم بزرگداشت میلاد پیامبر و بزرگان دینى، مراسم عزادارى بر شهیدان و امثال این ها. بدعت در لغت به معنى مطلق نوآورى است و در اصطلاح فقها، داخل کردن هر چیز غیر دینی در دین و ادعای دینی بودن آن پدیده خارج از دین است. اما چه دلیلی دارد که نوآورى هاى عرفى پیرامون موضوعات شرعى را، بى آن که نسبت به شرع داده شود بدعت بنامیم؟

طیبیان برخلاف نزاریان به شریعت پایبند هستند. جوانان در پانزده سالگى با داعى مطلق بیعت می کنند که بیعت با امام تلقى مى شود. آنان به نماز، روزه، زکات، حج و ولایت اهمیت بسزایى داده و مقید به انجام آن هستند. اذان آنها مثل اذان شیعیان بوده، ولى مثل سنیّان وضو مى گیرند. نماز را در سه نوبت به جماعت مى خوانند، ولى نماز جمعه را برگزار نمى کنند. سفر به مکه، مدینه، نجف، کربلا، قاهره و اماکنى که ائمه آنها مدفون هستند از مراسم هاى عبادى - زیارتى آنهاست. عزادارى محرم و جشن غدیر از مهمترین مراسم طیبیان است.