کلمه «امام» و جمع آن «ائمّه» درست 12 بار در قرآن آمده است. واژه امام در قرآن به معنى لوح محفوظ، راه و جاده و همچنین كتاب تورات اطلاق شده است. گاه به معنای پيشوايان صالح و الهى و گاه پيشوايان كفر و ضلالت هم استعمال شده است و در يك مورد هم بر مفهوم جامعى كه امامان هدايت و ضلالت را شامل مى شود اطلاق گردیده است.

قمیصی تهمت هایی را به شیعه منتسب می کند؛ از جمله: تناسخ ارواح، حلول خدا در ائمه، وجود حضرت علی(ع) در میان ابرها و... . امّا چه زمانى شیعه، قائل به تناسخ و حلول خدا در أئمّه بوده است؟ و چه کسى قائل به وجود على در ابر بوده؟ و... تا اینکه نیاز به شاهدى از قرآن داشته باشد!؟ عقایدشیعه مثل عصمت و رجعت مستند به آیات قرآن است. روایاتى که امام او احمد بن حنبل درباره آیه تطهیر نقل کرده، قانع کننده و کافى است. آیا او و هم فکرانش مى توانند یک حرف از قرآن بیاورند که بر مقدّم بودن دیگران بر علی (ع) دلالت کند؟