با اینکه عواطف انسانى و مسأله حق شناسى، بر احترام به والدین حکم می کند،  لکن باز اسلام تاکيدات بسياري در اين زمينه دارد، و آن را هم ردیف با توحيد قرار داده، صراحتاً احترام به والدين کافر را نيز لازم مي داند و سپاسگذاري از والدين را در رديف شکرگزارى خدا قرار مي دهد و کمترين رنجش و بى احترامى به آنها را جايز نمي داند. حتی عدم اطاعت از پيشنهادهاى غير منطقى و خلاف شرع آنها نيز بايد با برخوردي شايسته، منطقى و همراه با وظيفه امر به معروف در بهترين صورتش باشد.

آیات 12 تا 15 سوره مریم، به مواهب دهگانه اى که خدا به حضرت یحیى(ع) داده بود، اشاره مى کند، مانند؛ نبوت و عقل در کودکى، محبت نسبت به بندگان، پاکى روح و جان، پاکى عمل، دوری از مخالفت با فرمان پروردگار، محبت نسبت به پدر و مادر، نداشتن تکبر و ستمگری، آلوده نشدن به گناه و مهمتر از همه اینکه مشمول رحمت و سلام خدا در سه دوران حساس زندگی یعنی تولد و مرگ و روز برانگیخته شدن در جهان دیگر بودن.

گرچه پدر و مادر بخاطر محبت شدید به فرزند، دوست دارند همواره در کنارشان باشد اما باید مراقب بود که محبت هاى کاذب، مانع از آن نشود که کودک استقلال خود را باز یابد؛ زیرا اگر همچون یک نهال نورس براى همیشه در سایه یک درخت تنومند قرار گیرد، رشد و نمو لازم را نخواهد یافت و در برابر طوفان های زندگى و فشار حوادث مقاومت لازم را نخواهد داشت. شاید به همین دلیل بود که یعقوب(ع) در برابر پیشنهاد فرزندان با تمام علاقه اى که به یوسف(ع) داشت، حاضر شد او را از خود جدا کند.